20 yıla yakın profesyonel manada iş hayatım oldu.
Hiç kovulmadım.
Ya istifa ettim ya beklenmedik şeyler oldu mecburi işsizlikler yaşadım.
Kötü bir şey mi işten kovulmak?
Değil.
Kovulsaydım da hadi len derdim.
Siz de diyin.
Emek bu boru değil.
eminseniz haklı sebepten olmaması adına mücadele vermelisiniz. yani susmalı ve işinizi yapmalısınız. üzerinize oynayan kim varsa en ufak hakaretinde belgeleyip kurula taşımalısınız. hem en sakin ve efendiyi, hem de en yan bakılmayacak kişiyi oynamalısınız. tabi kurumsal bir şirketteyseniz.
Şu sıralar kesin üzerimde gerçekleşecek durum. iki gündür patronun beni odasına çağırıp 'ne olup bitiyor' diye sorması ve 'işlerin nasıl gidiyor, alışabildin mi?' Diyerek sorusuna bir ikincisini eklemesi, insanın içinden bir şüphe uyandırmıyor değil. Muhabbetimiz bitiyor, beni yerime gönderiyor, Hemen karşımda çalışan bir ibnenin karşımda yüzüme patlattığı piç gülümsemesini göremiyorum değil. 6 aydan beridir karşımda aynı masada çalışıyor, işi benden daha çok asıyor ama sanki torpilliymiş havası var oğlanda. Patronun törpüsünü yalamıyorsa en adi şerefsizim.
Gece gece hunharca gulmeme neden oldu. 24 gun once patronun atarlanmasi uzerine isten cikarildigim dusundum. Bes gun sonra arayip ne zaman isbasi yapiyorsun neden gelmedin dedi. siz beni kovmadiniz mi dedim yok canim ben sana kizdim sadece dedi. neyse siz yine de gercekten kovulsaniz da telrar tekrar sorun.
2 yıldır gecemi gündüzümü verdiğim, emeğin ötesinde sevdiklerimden zaman çaldığım, karşılığındaysa "sizi işten çıkarmayı düşünüyoruz" şeklinde karşılık aldığım durumdur.
daha fenası nedir biliyor musunuz? ben 6 hafta nasıl bekleyeceğim. (bkz: ihbar süresi) (bkz: ihbar tazminatı).
Bugün başıma gelen hadisedir. Mutlu oluyor insan, üzüldüğü tek nokta alıştığı ortamdan ve sevdiği iş arkadaşlarından kopması oluyor. Hayata yeni bir adım atmak gibidir kovulmak. Hadi hayırlısı.
on dakika önce yaşadığım şey. başınıza gelirse panik yapmayın diye tüm evrelerini yazıyorum:
1-)Şok evresi: "yollarımızı ayırmak zorundayız" lafını duyduktan sonra geçen 5 ila 10 saniyelik evre. Elleriniz terler, avuçlarınız kasılır ve yüzünüzde star yarışmalarında elenen şarkıcıların takındığı bir gülümseme olur. "peki, sağlık olsun bilmem ne hanım" dersiniz ve odadan çıkarsınız.
2-)Odadakilere söyleme: bu çok zor olmaz dert etmeyin, çünkü onlar zaten biliyorlardır, önemli olan onlara bildiğinizi hissettirmektir.
3-)Tazminat hesaplama: "gelen tazminatın bir kısmıyla kredi kartını kapatsaaaam, iyi bari şu kadar param kalır" şeklinde olan hesaplamalar.
4-)Gelen iş görüşmesi telefonlarını odada gururla cevaplama evresi: "ohh ben iş bulurum hemen, aldım da tazminatı, hayat bana güzel, durumdan memnunum" bakışı
bir şöyle kovulmak vardır: " yapmış olduğunuz hizmetlerden ötürü size teşekkür ederiz ancak artık sizinle çalışmak istemiyoruz. yeni çalışma hayatınızda başarılar dileriz."
bir de şöyle:
günümüzde çokta önemli ve düşünülmesi gereken bir olay değildir. iş mi yok sanki? sıkmayın canınızı, genelde bir sonraki iş ve patron önceki işten ve ibne patronunuzdan daha iyidir.
işten kovulmak ayrı, ücretsiz 10 gün sonra 5 mayıs'da gel o zaman lazım olacaksın demesi de apayrı. bugun bana olduğu gibi, dedim sakin tamam. çıktım hemen yarım saat sonra köfteciye girdim relax. iş mi yok bize. yayın evinden köfteciye transfer oldum ayıp lan biraz.
