insan ruhuna eziyettir. öyle ki, söyleyince bir şey değişmeyeceğine inanır hep. ve kişi farkına varmadan zamanla çevresine duvarlar örer, yaklaşmak isteyenlerin dokunmasına izin vermez. sonrasında yalnızlıktan yakınması muhtemeldir.
muhtemelen, anlatınca rahatlıyorsun vallahi bak görüşünün yolunu denemesine rağmen, bunda pek bir yarar görmemiş olan insanın, bürünmüş olduğu durumdur. yoksa, hiç kimse, içine ata ata, ruhen çürümeyi istemez sanırım.
kötüdür içine atmak. iyi tarafı çok azdır. boğaz ağrısı misali , yutkundukca yüreğin acıyabilir. her şeyinizi anlatmayın tabii , kendi kendinizle de yaşamayı öğrenin; ama yeri gelince bam bam bam misali konuşmaktan çekinmeyin. veya ne iyi geliyorsa onu yapmaktan işte ne bileyim.
hastalığımdır, oysa ne kadar yanlıştır, mideniz ağrır üzülürsünüz de yine karşındakine birşey diyemezsiniz, neden o üzülecek diye. e peki ben n'olcam diye sormak gelmez insanın içinden. bu kadar da canının kıymetini bilmeyen gerizekalılarız!
