her şey en başta çok güzeldi. seni ben konuşuyordum tüm harfleri tüm sözleri sonra sonra bu yetmemeye başladı. iç sesim beni acıttı. kanatmaya başladı beni. aslında sabırlı biriyimdir sen bilmezsin. senin sesinden duymak istedim kelimeleri, sadece anlamları değil tonlamalarının içinde boğulmak için. bekledim. bekiyorum. iç sesim sustu. sen konuş artık, "canım" de, "aklımdasın". biliyorum ne zaman konuşursan ben seni duyacağım yakınında olmasam bile. sesin kalbimde ritmin benimle.
- şu kız beni kesiyor. beni mi kesiyor? beni kesiyor. beni mi kesiyor?...
- çok aptalım ben... çok aptalım ben... çok aptalım ben..
- acıktım... acıktım... acıktım...
- azdım... azdım... azdım...
bir de bazen kontrolden çıkar bu iç ses. dindir, tanrıdır, yaratılışdır, hayatın anlamıdır, saçmalamaya başlar, durduramazsınız. en sonunda "tövbe tövbe ! ne diyorum ben ? !" denir. bi kelime i şahadet getirilir.*
alter egonuzun "abi o değil de sen beni dinle şimdi bak... " şeklinde konuşmalarından ibaret olan sestir. siz olmayan bir sizin kulağınızı fısıldamalarıdır. aklı karıştırır...
insanın içindekileri kendiyle paylaşırken kullandığı sesidir. özel konular olur konuşulanlar genelde, başkalarıyla paylaşmak istemediğiniz. bazen bilinç altının yansımasıdır iç ses, dışarıdan uzak kendinize yakın olduğunuz zamanlarda. keyif vericidir çoğu zaman, bir iç sesinizin olması, konuşacak birisi demektir.
içimden bir ses, içimden geldiği gibi söz etmemi söyledikçe, içi olmayan sözler kurarım da, içim almadıgı için içimden de bir türlü atamam bunları...
içimdeki sese sonra derim ki; "içim daralıyor ha!"
