Bugün biraz yazma günümdeyim. Yazıp rahatlamak içimdeki sesi bastırmak için düşüncelerimi kelimelere döküyorum.
iç sesi dinleyip, insanın kendini eleştirmesi ve yaşadıklarının kök nedenlerine inerek verdiği/aldığı tepkilerin asıl nedenlerini bulması çok keyifli. Böylece önce kendini kontrol etmeyi, daha sonrasında ise sevmediği şeyleri yapmayı bırakıyor.
Halk arası açıklamalara göre içimizdeki ses, vicdanımızın sesidir. Psikolojide buna "iç ses" ya da "iç monolog" diyoruz. Gün içinde defalarca iç sesimizi duyarız. Örneğin bir video oyunu oynarken "bu son el" deriz. Ya da bir kitap felan okurken "bu son sayfa sonra bırakacağım" gibi şeyler deriz. Ve daha çeşitli örnekler ile bunu gösterebiliriz.
1930-1940’lı yıllarda Rus psikolog Lev Vygotsky, iç sesimizin yüksek sesle konuşma kabiliyetimizle büyük oranda bağlantılı olduğu fikrini ortaya atmıştır. Bazen iç sesimiz, dış sesimizden daha hızlı meydana geldiği için konuşma bozuklukları, okurken duraklama gibi şeyler ortaya çıkabilir.
Her insanın bir iç sesi olmadığından kendi kendilerine konuşma imkanları yoktur.
Vallahi insana ne kadar çektirirse çektirsin, bir insan en büyük hazinesi sürekli aktif olan iç sesidir bence.
