bu hayatta ne iyiler ne de kötüler kazanamıyor. herkes bir şeyleri kaybediyor kimi ailesinden birini kimi işini gücünü, gençliğini. şanslı olanlar ilk ölenlerden oluyor sahi biri öldüğünde neden arkasından ağlıyor insan, o öldüğü için mi, güldürmeyin beni. konu ölüm olunca kimse ölene üzülmüyor. o kurtulup gidiyor bu dünyadan diğerleri daha da yalnızlaştıklarına ağlıyor.
insan ne garip varlık, ne faydası var bu dünyaya? felsefe diye bir şey çıkarmışlar binlerce yıldır yapılıyor. adına felsefe denmeden beri yapılıyor. hep yolda olmak ama hiç bir yere varamamak deniyor değil mi ama varılıyor, varılmasa insan neden kafasını yorsun bunca zaman.
iyiler masallarda kazanıyor.
gerçekte kötüler hem kazanıp hem çok zengin oluyor.
iyilik kötülük konu ve kavramları başka bi başlıkta uzun uzun tartışılabilir.
kötüler kazandığında, ya da kazandı gibi gözüktüğünde, kötüler hep kazanıyor fazla iyi olmayacaksın masumane düşünmeyeceksin yoksa ezilirsin gibi düşünceler geldiği için kötülerin kazandığı düşünülür. ama bence asla değil. iyi olmak demek cesaretsizliğe, boyun eğiciliğe indirgenirken kötülerin hep kazanıyormuşçasına ya da kazanmasına dair bir görüş gibi algılanıyor. bir de ayrıca adamına göre muamele çekme fikrine kapıldığınızda bu fikre kapılıyorsuuz. onun için derim, hayatta asla mücadeleyi bırakmayanlar, bir işi yarım bırakmayanlar kazanıyor. bu fikrine tabiyseniz, iyiliği bu görüşten yola çıkarak bağdaştırmak bulunmaz bir fırsattır. iyilik için mücadele edenlerin kazanması dileğiyle. iyi geceler.
