doğurmak için kırk takla atıp anne olduktan sonra çocuğunun yüzüne bile bakmayan, normal yaşamına tam gaz devam edebilen süreyya'nın ne kadar şahane, muhteşem, eşsiz ve örnek anne olduğunu, çocuğuna kartlar hazırlayıp kitaplar okuduğunu şarkılar söylediğini masallar anlattığını filan da araya sokuşturduktan sonra sonunda final yapacak olan dizi. biz niye hiç görmedik peki? bebek olduktan sonra kadının yaşamı en azından bir ters yüz olur bunu her anne bilir, bizimki maşallah hiçbir şeyinden eksik kalmadığı gibi çocuğuyla doğru düzgün zaman geçirdiğini bile görmedik. kartlar hazırlıyormuş da masallar anlatıyormuş da bir yandan esma'ya da yetişiyormuş da melekmiş de miş de miş... zavallı ipek'in gayet de günlük yaşamın içinden ve bilimsel olan lohusa depresyonuna şımarıklık deyip süreyya'nın pek şahit olmadığımız anneliğini göklere çıkarmak... pes doğrusu.
Orjinalinaden vazgeçtiklerini hiç iyi olmamış Süreyya şizofreni ve kızına şiddet uygulayan birisiydi farukta sorumsuzun tekiydi.
Süreyyayla esma hiçbir zaman barışmadı hamamda esma yıkanırken düşüyor ve suç süreyyaya kalıyordu. Bununla ilgili son bölümlerde spoiler verip de çekmemek de neyin nesi fazla zorlama sözde mutlu son olmuş bu. Olmamış beğenmedim. Daha sonra umarım orijinaline uygun yeniden çekerler.
plaza yosmalarının ağızlarını yaya yaya izledikleri sikindirik dizi.
zaten bu karı milletine gelinlik, düğün, mücevher, kına gecesi, göbek atmaca dedin mi bütün devreleri yanıyor. başka hiçbir şey bu kadar dikkatlerini çekmiyor bu orspuların. sözlükte de seveni çok nedense *
abi kafayı kırıcam cidden 69.bölümde jeneriği geçer geçmez ilk sahnede bir şarkı çalıyor, shazam a dinlettiğimin haddi hesabı yok bulamadım şarkıyı, bir hayır sever lütfen bir baksın * .
bu dizinin ilk yayınlandıgı gundu.
o gun demistim ki esas adamla esas kız turlu turlu badireler atlatacak dıs dunya kaynaklı, sonunda kavusacak.
aslında bu wishfull thinking idi.
sevgili o aksam ilk defa bende kalıyordu. cicegi burnunda bir cifttik, bu bizim hikayemiz olsun istemistim. olmadı.
ama gene de altı-yedi senedir halen selamlastıgım, halen kara gunde hızır gibi yetisen, halen kalbimde cok kıymetli bir dostum oldu. evlenmeye ramak kalan bazı hikayeler gibi.
eminonu nde bir balık ekmekle dunyanın en mutlusu olabildigin bir adamla hikayen ne kadar sıradan kalabilirdi ki?
"kestiririm sacımı, sen de anneni cagır.."
o kadar yakısıklı, o kadar kulturlu ve zeki, o kadar eglenceli ve komik bir adamdı ki etki alanına girmemek mumkun degildi.
ve en guzel, en zarif, en asil onun bana bakan gozleriyle gorunuyordum hep.
bazen mutlu son olmaz hikayede.
ama hayatında omurluk bir can da az buz mutlu eden bir sey olmasa gerek.
