bazen aklıma gelip boşboğazlık edip yakınlarıma anlatıyorum. derdim ay öldürcem kendimi yhaa değil. mutlu ve acı çok şey deneyimleyip, beni tatmin edecek kadar hayalimi gerçekleştirdim. mutlu bir insanım. doymak ve masadan kalkmak gerek gibi hissediyorum. 22+ zamana karşı yaşıyorum. bişeyler olması gerekiyor ve oluyor, olduruyorum. olması beni daha mutlu ya da daha az mutlu yapmiyor.
Bunu düşünme eşiğine geldiysem durum gerçekten kötü demektir. inşallah ölürüm diye dua ediyorum uzun süredir. Bilmiyorum. Nasıl ve ne şekilde biter bilmiyorum.
dünya lan işte dünya
bu kadar
sevgiler sahteymiş insanlar sahteymiş ee zaten öyle.
Hani nerde bi tane kusursuz bi tane dürüst insan? yok.
kesiceksin beklentiyi o zaman başka çaren var mı. imtihan için geldiğin dünyada rahat beklememek gerek.
Hepimiz bekliyoruz ama durum bu. Burası dünya burası bu kadar işte.
Doğucaz yaşıycaz ve ölücez.
Doğmaya da yaşamaya da ölmeye de mecburuz.
Geliş amacını unutmamak gerek insanları çok iplememek durumlara çok anlamlar yüklememek gerek.
Özüne yoğunlaş varoluş sebebine yoğunlaş sevgiler sahteymiş insanlar sahteymiş geç bunları be.
O yaşta anladıysan bunları bir nevi şanslı bile sayılırsın minicik yaşta dünyanın acı gerçekleriyle baş başa kalan insanlar var.
Sınavlara tek başına girer insan bunu da öyle düşün annesi babasının bile istemediği ama hala hayata tutunan insanlar var. Allaha inan onun sevgisine inan gerisi tırıvırı zaten hiç birinden emin olamazsın.
genç werther'in acılarında, goethe muhtemelen -ki muhtemelen değil kendi düşünceleri- şöyle diyor mealen, ''kişinin bedeni hastalanınca bir süre sonra dayanamıyor ve ölüyor. ruh hastalanınca çözümü intihar''. mealen diyorum zira tam tamına böyle değil ama bu anlamı mündemiç. ol sebepten ötürü, ruhu daralan her insanın fikrinden en az bir defa ''acaba'' diyerek geçmiş ve bir tefekkür başlamıştır.
Doğduk büyüdük, büyük hayallerle büyüdük. Herbirimiz kendisini ileride çok iyi yerlerde gördü ve hepimiz diğerlerinden daha iyi değil miydik zaten? Hepimiz özel değil miydik? Yaş ilerledikçe farkına vardık, en azından bir kısmımız, hayatımız boyunca sabah 9 akşam 5.30 çalışacağız ve sahip olabileceklerimiz çoktan belli. Fakirin fakir zenginin zengin kalmasını sağlayan ve bunu amaçlarken iki gurubu da istekleride doyuma hiçbir zaman ulaştırmayan bir sistem var. Etrafımız istemediği işleri yapan, sürekli mutsuz, hayatında amacı olmayan beyaz yakalılarla dolu. Beyaz yakalı derken küçümseme vs değil ben de dahil çoğumuzu içeriyor bu gurup. Kendimize özgü bir amacımız yok çoğumuzun. Bilgi çağınının bayık bakışlı dalgın insanlarıyız. Bu dalgınlığımızda aklımızım ucundan geçen intihar düşüncesinin haklılığı yok mu hiç?
insanın cebindeki çıkış biletidir. hayat kalitesi düştüğünde, yaşamdan zevk alamamaya başlandığında kullanılır. insanı özgür kılan bir yanı vardır. sen ölüm tarihini kendin belirlediğinde hayattan tam gaz zevk almaya bakabilirsin. zaten ölücem lan diyerek sevmediğin şeyleri yapmayı bırakıp zevk aldığın şeyleri yapmaya başlayabilirsin. örneğin tıp fakültesini okurken sikmişim tıpını deyip kendini resime ya da sanata adayabilirsin. bu düşüncenin temelinde ölüm olgusu vardır aslında. öleceğin tarihi bilmenin faydasıdır bu. bunun şu iyi yanı vardır: hakikaten sevdiğin şeyleri yaparak yaşamdan zevk alabilirsin, yaşam standardını yükseltebilirsin, yaşamaya devam edersin. çıkış biletinde cebinde kalır.
