Kendi cenazemi düşünüyorum, ardımdan timsah gözyaşı döken bir sürü insanı.. Belki o kadarını bile yapmazlar.. Dramatik bir şey ve çocukça ama gerçekten üzülecek kişiler bir elin parmakları kadardır ancak.. Şu dünyada gerçekten seven kimse kaldı mı? Kaldıysa bile o iyi insanlar hiç bize denk gelmez, geriye kalansa sadece acımasız ve yalancı kişilikler.. Bunlarla yetinmeli ve kabullenmeliyim.. insanlar kötüdür, aldatırlar, kullanırlar ve eninde sonunda yüz üstü bırakırlar.. Bu yüzden ölürsem bir cenazemin olmasını istemiyorum, sadece gömün gitsin işte, bütün o sahteliğe ne gerek var?
Genelde "şu an ölsem.." diye ortaya çıkan düşünce zincirini takip ederken oluşuyor. O an ortamda ne varsa kendimi öldürmek için tasarlayabiliyorum aslında tasarlamak demek yanlış sadece kafamdan akıp gidiyor görüntüler. Yolda yürürken, arbadayken, kafedeyken, evde oylece otururken bile öylece gelip geçiyor aklımdan ve ortamda tehlikeli olabilecek, silah olarak kullanilabilecek seyleri bu düşüncelerden sonra fark ediyorum.
Çokta sağlıklı olmamakla birlikte insanın hayatta hayatta kalmasını sağlayan eylem.
