umarım kimse yaşamaz ama büyük ölçüde hastanede ya da doktor muayenehanesinde yaşanan anlardır.
bir problem vardır, testler yapılır, röntgen çekilir, parça alınıp patolojiye gönderilir. sonra sonuçlar için çağrılırsınız. doktor elinde kağıtlarla yüzünüze şöyle bir bakar, bir şeyler söylemeye çalışmaktadır belli ki ama sizi en az kıracak şekilde.
"üzülme tedavisi var, moralimizi hep yüksek tutacağız, fazla ilerlememiş" gibisinden şeyler geveler.
çıkarsınız odadan, merdivenlerden yavaş yavaş inersiniz, dışarıda soğuk bir rüzgar vurur yüzünüze. o güzelim rüzgarı kaç defa daha doya doya soluyabileceğinizi düşünürsünüz. işte insanın aciz olduğunu anladığı anlardan en acısı budur. çok acıtır...
Bir sevdiğinin ölmesidir. O kadar acizsindir ki, sadece üzülürsün ve kime kızacağını ya da kızdığın şeyin gerçekten var olup olmadığını bile bilemezsin.
Çok sevdiğin uzun süredir bunalımda olan bi abin ailesine veda edip çekip gitmiştir. Ararsın bulamazsın, oturamazsın bulamayacağını bildiğin halde her sokağı, her deliği ararsın. Hayatta o andan daha aciz olduğun bi an yoktur.
bursun hesaba yatmasının uzerınden henuz bır hafta gecmıs olmasına ragmen bes kurussuz kalınan ve henuz yenı burs yattıgı ıcın babadan da para ıstemeye yuzun olmadıgını fark ettıgın andır.
sevgilisini beyazlar içinde, başkasının kolunda görmektir. Sevgilinin çaresizce sana bakıp, utancından kızarıp, yere bakması ve gözlerinden yaş aktığı o kısa zaman dilimi. işte odur benim en çaresiz olduğum an!
insan hep acizdir aciz olmaya mahkumdur yaratılış gereğidir bu. ama biz bunu her an hissedemeyiz hele ki gençken gücün kuvvetin yerindeyken zannedersin ki tek başına hayata kafa tutman mümkündür. lakin en yakınlarında birinin kesin bir tedavisi olmayan hastalığa yakalandığını öğrenirsen ve gözünün önünde eriyip gittiğine şahit olursan elinden bir şey gelmez. işte anlarsın ki insan acizdir işte o vakit kabul edersin yukarıdakinin varlığını çünkü dua etmekten başka yapılacak birşeyin yoktur.
az önce, bir ayrılık intiharında, kalbimin ne kadar yoğun bir sinirle kan pompaladığını yüzümün kızardığını ve vücudumun ısındığını hissettim, karşımda duran sahtelik elimden kayıp giderken zengin olmadığıma, güçlü olmadığıma ve onun istediği olamadığıma küfürler ettim...
ananı amı be dünya diye bağırmak istiyorum...
nezaketin zerafetine anlatacak onca fesahattan söz varken dudaklarımda bu özlemin buhusunda, tüm küfürleri sektirdim adına sanına... cürmüm bitap şu an, zaptı zor zahiyatımın, beynim düşünmeyi reddediyor, halim ziyan çaresizlik tuttu beni zorba gibi, ruhum varla yok arası tipimde kolpa gibi...
en başında ölüm gelir. insanın elinden bir şey gelmez. ölümü durdurabilir mi bir insan ? peki ya hastalığı ? depremi,seli,açlığı,susuzluğu?? doğayı kontrol edebilir mi ? benden uzaklaşan, giden insanı durdurabilir miyim ?
bu acizlik duygusu..
Bütün insanların günü geldiğinde mutlaka ve mutlaka yaşayacağı; Maddi, manevi üstesinden gelemeyeceği, yenemeyeceği, kendilerini çaresizlik, 'acz' içinde hissedecekleri anlardır.
Kişiler için duygusal ve karakteristik açıdan değişim dönemidir. Kişinin yaşam felsefesi, dünya görüşü değişime uğrar.
Doğal afetler, hastalıklar, savaşlar, kazalar ve ölümler insanlığın en çok 'acz' içinde kaldıkları anlardır.
