Kanser. Bir senedir annemin kanser tedavisi ile uğraşıyoruz. O kadar yorucu ki. Özofagus malign neoplazmi 4. Evre. Yemek borusunda kitle var. Oldukça büyük. Ve en kötüsü aorta bitişik. Yani şu malum hayatî atardamar. O yüzden ameliyat ölüm demekmiş. Ağızdan beslenemiyor diye ince bağırsaktan jejunostomi taktılar. Oradan iki saatte bir enjektörle mama veriyoruz. Kemoterapi devam ediyor. Küçük küçük iyileşmeler var, bizi ümitlendiriyor. Allahım inş her şey daha da iyi olacak. Çok zor bir hastalık bu çok yorucu ruhen bedenen çökertiyor...
Dua ederseniz sevinirim.
He bu arada burada yok iş yerindeki toksik insanlar yok şu bu diye entry girenler başınıza böyle bir şey geldiğinde onların hiçbiri sikinizde bile olmuyor. Ne kadar boktan dertleriniz olduğunu umarım anlamazsınız.
Beni en çok eşimin ailesi yoruyor. Görümcemin ikiz bebekleriyle gelmesi tüm düzenimi alt üst ediyor. Bugün küstüm görümceme. Oğlum küfür etmiş çocuğa 10 kere "terbiyesiz" dedi. Duymazdan gelmeye çalışın bir çocuğa "terbiyesiz, yaramaz" demek hiç iyi değilmiş, dedim kibarca. Cevaben dediki "kocaman çocuk oldu terbiyesiz işte terbiyesiz!" Ya sabır!
Yeni 6 yaşına girdi. Söylediği küfürlerin anlamını bile bilmiyor. Çocuğu almışlar karşılarına baskı yapıyorlardı. Bir yerden bir para gelse de kurtulsam bu insanlardan. Oğlumu uzakta büyütebilsem. Gerçekten bu cehaletle baş edebilmenin bir yolu yok!
Her sabah 4:50’de alarm çalması. Bayram, seyran, Cumartesi ya da Pazar demeden her sabah. insanı daha çok yoran, daha çok bitiren başka bir şey daha yok. Emin olun her sabah ölmek daha az acı verirdi.
