Sanırım hayatın içinde kaybolduğunu hissetmektir. Bazen kendimizi sırf ihtiyaçlarımızı karşılamak için çalışmaya öyle kaptırıyoruz ki, önümüzde geçip giden zamanın farkında bile olmuyoruz. Her günümüz aynı rutin döngü ile devam ediyor. En azından benim için öyle. Bunun yanında eğer yaptığın iş stresli ise hem zamanından, hem de yavaş yavaş aşağılara çekilen ruhsal ve bedensel kaybedilen sağlığımızda cabası. Maalesef Kapitalizm çarkında dönen aciz varlıklar haline geldik. Yaşamak bu kadar zor olmamalı.
Umutsuzluk. 'en son umutlar ölür' diye klişe bir söz var ama bence umutsuzluk insanı yavaş yavaş öldürür. Bildiğin, hissettiğin ama görmezden geldiğin bu şey, birgün ölüm sebebin olacaktır, çok garip.
