Gene gelmiştir. Hele bir de benim gibi sosyal bir işte çalışanlar için iğrenç bir durumdur. Hep aynı davranışlar, aynı boş dedikodular, sıkıcı muhabbetler, çok biliyorum egoları, gereksiz samimiyetler, yersiz sualler, ufak tefek olup büyütülmüş kavgalar, şikayetler... Çok sıkıldım artık anlattıklarının çoğunu dinlemiyorm bile.
Bana iyi gelmeyen, herhangi bir faydası dokunmayan insanlardan sıkılırım elbette. Gidip başkasının hayatında gereksiz bir şekilde yer kaplayabilir. Umrumda bile değil. Yeryüzünden silinse hiç aramam dediğim insanlar var maalesef.
bazen o kadar çok geliyorlar ki tahammül etme seviyem son derece düşüyor. darlanmak, sürekli sıkıştırılmak veya hep açıklama yapmak istemiyorum. insanın kendini dinlemesi, düşünmesi, dinlenmesi gereken dönemleri vardır ve ben o dönemlere inanıyorum.
bir defasında yalnız kalmak istediğimde beni bırakmayan bir arkadaşıma çık hayatımdan demiştim. o gün ikimiz de haksızlığa uğradık fakat olması gerekene karşı gelemedik. aramız hala düzelmedi, hala birbirimizin hayatında değiliz. bu acı bir durum fakat gerekli bir durumdu. insanları yormaya ve özel hayatlarını manipüle etmeye gerek yok. derdini anlatmak isteyenin zaten anlatacağını, sorgulamaya gerek duyulmaması gerektiğini düşünüyorum. bir insanın yanında olmak istemek son derece kutsaldır fakat saygı her şeyden önce gelir.
Aslında çoğumuzun içinde bulunduğu durumdur. Sürekli aynı kavgalardan, sahte samimiyetlerden, gereksiz münakaşalardan, gösterişlerden, dedikodulardan, egolarından, kötülüklerinden, göz önünde olmaktan sıkılmaktır.
Ee etrafındaki insanlara da baktığında şöyle bir çoğunun eğlenmeyi bilmeyen, sıkıcı insanlar olduğunu ya da yeteri kadar güven vermediğini fark edince iyice bir kendini geri çekiyorsun. insan biraz sürprizlerle dolu olmalı. Bulunduğu ortama neşe saçmalı, yanındakilere de güven. Yoksa bizim gibi yılgın Yılgın her gün robot gibi git gel işe...
Kendimden bile bu kadar sıkılmışken, kendime bile bu kadar tahammül edemezken bi de sizinle mi uğraşayım be... Yiyin birbirinizi.
Hissim bu. insanlar nerede nasıl konuşması gerektiğini bilmiyor. Hal ve hareketlerine dikkat etmiyor . Başkasının sınırına girmeye çalışıyor sonra ben kötü oluyorum . insanlardan sıkıldım .
insan sevmiyoruz çünkü. Mantıklı düşünürsek insan sevilecek gibi de değil. Biz insanlık seviyoruz. Nasıl güzeldir insanlık bilenler. Kısmetsizliğimize yanalım.
bıktım. tamamiyle günlerimi etkisi altına alan migren ataklarının üstüne insanlarla uğraşıyorum. bilmiyorum artık beynim kapasitesini doldurdu sanırım. hiçbirşeye odaklanamıyorum, daralıyorum, bunalıyorum. insanlarla uğraşmak o kadar zor ki. inzivaya çekilmek, tek isteğim bu.
bunun üst aşaması kendinden sıkılmaya başlamak ve hayatı çekilmez hale getirmektir. size tavsiyem yapmayı sevdiğiniz şeyi yapın, onunla uğraşın, çalışın, göreceksiniz ki çevrenizden farklısınız ve onlardan daha üsttesiniz. bir uğraşınız olunca insanlarla iletişim kurmak zorunda kalmazsınız.
genel ruh halimdir, bir zaman gelir; ne insan yüzü görmek isterim, ne sesi duymak, ne de varlığını hissetmek. evet kafayı yemek olarak nitelendirebilirsiniz bazen kendime bile tahammül edemiyorum.
