daha ne kadar soğuyabilirimi düşündüğüm fakat buna bir çare bulamadığımdır aynı zamanda.
bir kere soğumaya başladıktan sonra bu aynı şekilde yükselerek devam ediyor, bitmiyor, sanırım sonu da yok. çevrendeki insanların hareketleri bir bir gözüne çarpmaya başlıyor, aslında soğumadan önce normal karşıladığın şeyler, artık nefret ettiğin şeyler olmuş oluyor bile. kaçışı yok.
evet şuan içinde bulunduğum durum diyebilirim. hayatımın en kotu arkadaşlıkları üniversitedeyken karşıma çıktı. ilk zamanlar iyi güzel gidiyor dediğim her şey zamanla boka sardı. uni arkadaşlarımın bana en yakın olanları bile aslında en ufak bir şeyim için fedakarlık yapmazlar mesela. hani ne bileyim minicik bir riske bile girmezler. ancak gerçek arkadaşlık böyle değildir. en değerli arkadaşlıklarımı lise yillarindayken edindim. hala da o sağlam arkadaşlığımız devam ediyor. birbirimize için hiçbir fedakarlığı yapmaktan cekinmeyiz. arada samimiyet öz kardeşinle olandan farksızdır hatta daha ileridir.
bunu niye yazdım bilmiyorum ama doldum biraz sanırım. ancak buradan üni ye yeni başlayacak arkadaşlar için verebileceğim en büyük tavsiye şudur ki insanlara güvenmeyin. çünkü insanlar büyüdükce o saf masum duygular yerini çıkar ilişkilerine bırakıyor.
herkesin bir nedeni var; elbet benim de kendimce düşündüğüm şeyler oluyor. insanlardan, yaşamam gereken, etrafımda olan, tanıdıklarım, tanımadıklarım, çok bildiğini sananlardan, bilmediklerini biliyor olsalar da biliyor-muş gibi yapanlardan, ruhlarını ve karakterlerini düpedüz ortaya dökmek yerine bir çeşit ego ile her türlü açığını kapatmaya çalışan, tek dertleri günün, dakikanın ve saniyenin her anında ne kadar mükemmel olduğunu göstermeye çalışan, namusu bacak arasında, beyni ise hiçbir yerde aramayan, bilgiyi hiçe sayıp, cahilliği kutsayan, sanki ucuz bir fabrikanın öylesine bir ürünüymüş gibi birbirinden farksız olan bu insanlardan ben oldukça soğudum.
geçmişte kalsa da her sabah bünyeyle uyanan travmatik bir tecrübeden dolayı, insanın kendisine yabancılaşmasından sonra geçirdiği safha.
günlük hayatı normal olarak yaşayan, uyanan, işe ya da okula giden, kahkahalarla gülen, sevgilisiyle flört eden, evine dönen ve uyuyan bireye, kendini yenilemek ve bambaşka biri olmak için uğraşan insanın uyum sağlayamaması ve önce toplumdan sonra bireyden soğumasıdır.
örneğin şahıs okulundan ayrılır, yaşı da 20' yi geçtiğinden üniversiteye giden yaşıtlarına kompleksli yaklaşır. yalnız kalmaya ve sağdan soldan okul lafı duymamaya özen gösterir. ancak yalnızlık tehlikelidir ve kapılanı bağımlı kılar. yalnızlığa kapılan ve alışmaktan öte ailesi dışında yalnızlık olan insan, toplumsal ilişki kurmakta önce zorlanır, sonra tamamen isteğini yitirir. yine de hayat devam ediyordur ve kafa dengi arkadaş, hoş ve zeki bir sevgili isteği içinde depreşir. yalnızlığın kabuğunu kıramayınca, soğuma evresine geçmiş olur. insanlardan soğumak, ciddi psikolojik sorunların ve kıskançlığın başlangıcıdır. çözümü topluma kapılmak ve toplumun rutin faaliyetlerine ayak uydurmaktır ancak yalnızlık sürecinde entellektüel kapasitesini yükselterek zamanını boşa harcamamayı seçen insan, felsefe okuyarak yeni bir bakış açısı edinir ve insanları sorgulayıp ilişkileri zor beğenir.
