default ayarım. kimseye güvenmem. zamanla bazılarına güvenirim ama %100 değil. sonuçta herkes hayatta kalmaya çalışıyor. öncelik bu olduğuna göre herkes herkese kazık atabilir. anneler hariç. hörmetler.
genel olarak söylenen durum. ama hiç kimseye güvenmemekte bir sorun teşkil eder. söylenen, aşina gelen söz şu değil mesela. güvenin şu insanlara yahu, güvenin zarar gelmez. diye, diyebiliyor muyuz. genelde güvenmeyin deniyor. ama güvenmeden de olmuyor olmaz zaten. iyi insanlar var diye dönüyor dediğimiz şu dünyada, güvenmek ile güvenilir olmak farklı şeylerdir. onun için direkt güvenmek yerine güvenilir olmaya çalışmak daha önemli bence.
yaşanılan hadiseler sonucu oluşan durumdur. ateşe her bebek ufakken elini uzatır, yanar ve ona onun zarar vermemesi için bir daha ömür boyu elini uzatmaz. güven olayı da öyle, herhangi bir olayda birine elimizi uzatırız ve o el yanar. sonrasında ise bir daha kimseye o eli uzatmayız ki canımız yanmasın...
geçmişteki tecrübelerden ötürü olabilir ama herkes eninde sonunda yine birilerine güvenmek zorunda. "bundan sonra asla güvenmeyeceğim" gibi şeyler denilse bile sike sike yine güvenirsin. topluluk halinde yaşamak bunu gerektirir.
ne kadar güvendiysem o kadar yarıyolda kaldım tek başıma devam etmem gerekti.. adı lazım değil baş harfi 'b' bigün buralara ugrarsan ve bakarsan bu entryim sana gelsin. sayende beraber olduğumuz yolun daha ortasına bile gelemeden beni yanlız bıraktın. alacağın olsuuun!
Beni yanıltan insanlar gördükçe kaybettim ben insanlara güvenimi. Artık doğru düzgün insanlarla karşılaşsam bile şüphe duyarım. Kimse olduğu gibi görünmüyor, kimse göründüğü gibi olmuyor.
bir insanla tokalaştıktan sonra beş parmağın beşinin de yerinde olup olmadığını kontrol etmek gerekir.
böyle bir devirde yaşarken neden kendimden başkasına güveneyim ki?
Bugüne kadar kime guvendiysem hep arkamdan iş çevrildi. Bu yüzden insanlara samimiymiş gibi davranıp hiç bir sırrımı ve özel hayatım hakkında detay bilgi kimseye vermiyorum.
