bugün veletlerimden biri kollarını açıp yüzünü ekşitip bana doğru geldi hızlı hızlı. sarılacak sandım. yüzünü midemin tam üstüne gömüp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. gömleğimde hissettim yaşlarını. midem kasıldı kafasını koyduğu yerde ve hala da aynı sancı devam ediyor. bu baya acıttı, hala acıtıyor.
Az önce bizimkilerin yanına geçtim dizi izliyorlardı. Dizide askerler yemek yerken türkü söylemeye başladılar. Sol yanım yanmaya başladı ve sanki bıçak saplanır gibi oldu.
Söyledikleri türkü hareketli bir türkü, rahmetli anneannem bana söylerdi bu türkü'yü, sevgisini öyle süslü cümleler kurarak değilde bu türkü ile anlatırdı.
dayanamadım, ağlamaya başladım. Bizimkiler ilk başta ne olduğunu anlamadılar, sonra dedim;
" anneannem söylerdi bu türkü'yü bana."
insan hiç hareketli bir türküde ağlar mı?
Ağlarmış hemde iç çeke çeke.
Çok özledim, en acı veren şey bu işte; özlem.
Türkü'ye gelince;
Bedia akartürk' den, doyulurmu... https://m.youtube.com/watch?v=Txga4QzXvPg
Kaybettikten tam 30 gün sonra babamı rüyamda gördüm, vedalaştık. Gözleri yaşlıydı. Konuşmadık çok fazla. Baba dedim kızım dedi. Oturup sarıldık sonra uyandım. O kadar güzeldi ki. Fakat sabahtan beri çok canım yanıyor ben onu çok özledim şimdiden. Ben napıcam ben nasıl dayanacağım bir ömür. Kalbim acıyor.
(bkz: hayat) der isek ozetlemis, hatta baslik atmis oluruz, tek tek saymanin ne anlami var ki, amac sadece isyan etmek de degil, yaptigimiz, hatalar da var, bu acinin icinde, emrah in hamburger reklami geldi aklima nedense, emrah kos arabani ciziyorlar, benim acim Bana yeter.
