insan, kendisinde var olan eksiklikleri gidermek için sever. Çok uç noktalarda olmamakla beraber genel olarak ilişkilerde kadınlar ve erkekler zıt karakterlere sahiptirler ve birbirlerini tamamlarlar. Sevmeyen, sevilmeyen insan her zaman eksiktir, yarımdır. Bu sebeple “sevelim sevilelim, dünya kimseye kalmaz.” diyerek ve Yunus Emre’yi de anarak sözlerimi bitiriyorum.
düzenli uyuduğu için, işlerinin yolunda gittiği için, alkol gibi zararlı şeylerden uzak olduğu için, şarkılardan fal bakmadığı için, yol gözlemek nedir bilmediği için rahatlık batmıştır ibneye..
sevmek, bir yanılsamadır bence. insan, içgüdülerden ibarettir. neden seviyoruz? dayatılıyor bir kere. nizam, intizam lazım. işçi sınıfı, yok Proletarya falan hikaye.
bir de sinsi varlık insan. yaşlandım mı duvarlara mı konuşucam diye kaygılanan bir leopar gördünüz mü amına koyim?
gençken seks vardır. yaşlılıkta yalnızlık korkusu. ötesi berisi yalan ve yanılsamadır.
ilk tattığı duygulardan olan sevgiyi annesinden öğrenir insan. Sonradan yoksunluğunu çeker işte bütün nedeni bu bence. Ailesi olmayanlar ise korkar sevgiden. insanın her bilmediği şeyden korktuğu gibi..
