saçma güzel duygudur. karizmanız vardır ama arkadaşlarınız sizi çekemez, bir açığını bulsak da yetiştirsek diye didinir dururlar, ama siz öğretmeninizin sağ kolusunuzdur. zamanla popüleriteniz artar, sonra bi bakarsınız liseye kadar sınıf başkanısını olmuşunuzdur.
efendim bildiğiniz süper kahraman gibi hissedersiniz. bütün kötülüklere karşı çıkmaya çalışırsınız, konuşanları susturursunuz, ayaktakileri oturtursunuz ve işte bir gün daha kurtuldu şimdi telefon klübesine gitme zamanı.
olunca "ne oldu başım göğe mi erdi?" diye kendi kendime sorduğum olay. (o zamandan bu yana ne sınıf temsilcisi oldum ne sınıf başkanı. klüpler vardı onlara da başkan olmadım... şimdi üniversitedeyim asistanım nasıl oldum bende bilmiyorum.)
bütün karizma sizdedir, kara tahtaya konuşanlar başlığının altına entryler pardon isimler yazarsınız. sonra hoca gelip o veletleri uyarır ya da döver. işin içerisinde birçok katakulle vardır, siyaset gibidir.
