yani benim için kabustu zira 48 li monami onundu. ben 24 lü ile yolumu bulmaya çalışırdım. ama sonuçta pembenin enteresan tonları ondaydı. düşlerin pembesi...
ha sorsan o sayısal kafasıyla bir bok yapamazdı.
şimdi okul öncesi öğretmenliğinde boyaların dibine vuruyorum amk. o akademik işlerle meşgul. kısacası bu da gol değil be sözlük.
Itiraf ediyorum o 48'li pastel boyası olan çocuk bendim. Evet altın rengini de kimseye vermezdim. Sizin altın renginiz olsa siz de vermezdiniz. Zengin falan da değildik. Aslan kral babam almıştı beni üzmemek için.
Yeteneği yoksa hiçbir şey ifade etmezdi.
Ikinci üçüncü sınıfta sıra arkadaşimin vardı. Onunkinden de kullanırdim arada.
Orta okulda falan zaten görmediğim boyaları gördüm öyle geçti.
her resim dersinde monami'nin pastel boya setini çıkartıp hava atan bir sınıf arkadaşımdan anneme bahsedip durduğum ve ısrarla o seti aldırttığım bir dönemdi.
Benim 6'lı varken onun 48'liydi.
Ben şimdi resim öğretmeniyken o, babasının parasını yemekle meşgul.
48'liler bende olsa ressam olurdum belki kim bilir.
bir şeylerin farklı olduğunu, aranızda statü farkı olduğunu anlamaya başlıyorsunuz bu durum sayesinde. onda olan neden bende yok, sanki gerçekten de çocuğuna bağıran, kızan tek anne benim annemdir ya da ailemdir diye düşünmeye başlıyorsunuz. içsel dünyanızı kazımaya başladığınız bir zamana dönüşüyor bu. farklı hissediyorsunuz kendinizi. pastel boyası olan o kişinin karşısında biraz kasılıyorsunuz, biliyorsunuz zira, bir şey farklı, bir şey yanlış, bir şey üstün.... öncesini hesaba hiç katmadan, akla yerleşen bu ilk fikir(temel psikoloji) ileride hayatınıza etki ediyor ve ne ilginçtir ki bir karşılaştırmanın ilk deney grubunu oluşturduğunuzda, alçalan taraf siz oluyor ve "bir şey farklı, bir şey yanlış, bir şey üstün" diye hissediyorsunuz insanlar arasında.
nefret ediyorum o çocuklardan.
bunlar büyüyünce her şeyin 100lüsünü aldılar sonra.
seninde aynı şekilde varsa sorun olmayıp, sende yokken arkadaşında varsa sorun olan hatta hafif bir iç çekmeyede neden olan durum.
bir de kokusu vardı bunların içine çektikçe çekesin gelirdi.
hatta bununla birlikte bir de kokulu silgiler vardı arkadaşımın silgisini çalmıştım lan sırf kokuyor diye.
bütün resimlerini ben çizerdim ama onun 48lik varken bende en dandiğinden 6lı vardı. en yakın arkadaşımdı hem de. çok kıskanırdım. annemle babama aldırmak istediğimde şımarıklığımı bahane etmişlerdi. şimdi o arkadaşım lise mezunu, evli, çocuklu. bense mimar sinan'da iç mimarlık alanında yüksek lisans yapıyorum. hayat işte!
Sınıf farkını ta o zamandan ortaya çıkaran durumdur. Aynı boyayı senelerce kullandığımı biliyorum. Boyam düzgün olmadığı için kötü resim yaptığıma inanıyordum.
karizmanın tavan yapmasıdır. çünkü o 48 liler çanta gibi taşınabiliyordu. james bond gibi geliyordu sınıfa o çocuk. elinde devasa pastel boya çantası, gören de da vinci ile akraba sanacak. benim de kağıda sarıp önlük cebimde taşıdığım sadece ana renkleri kapsayan pastel boyalarım vardı. az ve özdü. boyasızlıktan ağacı maviye boyadığımı bilirim ben, hoca sorunca da menekşe ağacı bu diyordum. hoca gülüp geçiyordu.
bir de arkadaşın resme olan yeteneği çöp adam çizmekten öte değilse ve senin sınıftaki lakabın küçük ibrahim çallı ise...işte o zaman acı hayat tablosunu, o minik anlağına resmedersin.
masraftır. Amk dağ kahverengi, gökyüzü ve dere mavi, çimen yeşil, kuşlar siyah. Bi de kırmızı ve beyaz renkler var. Etti mi 6. Ben 6 renkle neler yapıyordum.
almanyadan gelendir. içinde minik zımbasından tutun minik cetveline kadar vardır bir kısımda kuru boyalar bir kısımda guaj boyalar vardır. sizinde 12 li setiniz vardır. ama buna rağmen güzel bir manzara resmi yaparsınız. tenefüs sonrası geldiğinizde resim çöptedir. hey had !
sahibinin çok çok değer verip koruduğu boya kalemleridir. onun gurur kaynağı olduğundan olayı namus meselesine çevirmiştir ilkokul çocuğu. ha bir de o 48 pastel boyanın sırasını ezberler olur da ortak kullanım anında sırasını karıştırırsan veryansın eder. içimde kanayan yaradır.
