insanı yanıltan bir aşk. Mantık bu aşk türünde devre dışıdır. Sizi yöneten tek şey kalbinizdir. Karşıdaki insana bir anda ısınırsınız. Onun karakteri hakkında hiçbir bilginiz veya fikriniz yoktur. Bu sebeple, tanıyarak aşık olmak daha mantıklı görünüyor. Tabi aşk bu, kalbe söz geçmiyor sonuçta.
ilk görüşte aşk diye bir şey yoktur bence bir insanı ilk görüşe göre nasıl tanıyabilirsiniz ki kadın erkeğe erkek de kadına şehvet duygusuyla bakar. Bu da yaratılıştan gelen bir şeydir. Aşk dediğiniz şey şehvettir. Ama şuna inanıyorum evlenen insanlardan duyduğum kadarıyla o insanla tanıştığınızda bunu hissediyormuşsunuz. Diliniz tutuluyor bu insanla evlenmek istediğini söylüyormuşsunuz. Bence Allah o insanla tanıştığımızda iki tarafın da kalbine sevgi veriyor. Aşk diye birşey de yoktur sevgi saygı muhabbet vardır. Bunlar olduktan sonra buna gerek de yoktur.
yok öyle bir şey. yani hoşlanmak aşkla alakalı değil.
biyolojik bir şey ilk görüşte hissettiğimiz o şey. arzulama içeriyor o duygu.
hani tanıdıkça ya diksiyondan kaybediyorum kendilerini yada otsal düzeyde beyin fonksiyon'undan.
demet akalın dinleyip kuaför, kuaför gezen kızlardan uzak durun derim. akıl güzellikten evladır. bunu kavrayamayan insanları görüyoruz 35 inden sonra aldatmalar, boşanmalar vs. vs. hep böyle birleşmelerden.
Herkes en az bir kez yaşamıştır. Ergenlikle alakalı olabilir.
ilk gördüğümde onu bir an rüya görüyorum sanmıştım. Tanımadığım birisine bu kadar yakın hissetmek çok anlamsız gelsede, o an için en doğru olan bir duyguydu. Beynim "kim lan bu?!" dese de kalbim "işte bu o!!" diye haykırıyordu sanki. Henüz 16 yaşındaydım ve ilk kez duygularımın derinliğini hissediyordum. Aslında tam olarak ne hissettiğim konusunda endişeliydim çünkü daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Yüzüm alarm verircesine sıcakken, kollarım da üşümüşcesine bir ürperme hissi vardı sanki. Bedenimde istemsizce karma karışık bir duygu fırtınası oluşmuştu. Gözleriydi aslında beni ona kenetleyen, dikkatimi dağıtan, bu saçma sapan duygu seline sürükleyen, ve hatta belkide o derin bakışlarıydı. Bir an için utandım çünkü sanki aklımı okuyorcasına bakıyordu. Gözlerimi kaçırdım ve oracıkta gömülmek istedim, fakat oda ya girmiştim ve konuşmam gerekiyordu. Nedense hiç bir şey diyemiyordum, sanki sesim kısılmış, ve anlamsızca kelimeler boğazıma dizilmiş beni boğuyordu. O an öyle çaresiz hissetmiştim ki, keşke buhar olup uçsam diye içimden yalvarmaya başladım...
