Romanlarında ve hikâyelerinde yarattığı rüya atmosferi sizi kendi zamanınızdan koparıyor, bir süre gerçek dünyaya adapte olamıyorsunuz. Keşke daha çok yazabilse dediğim yazarlardan biri.
7. Gün adlı kitabı da yazıp 7 adet şaheseri günümüze tükürüp zirvede bırakan alfa insanüstü yazar.
Gelmiş geçmiş en büyük laf allâmesidir.
Ayrıca ege üniversitesinde felsefe hocamdı kendisi.
Karşıyaka'da oturur hâlâ.
Var olsun uzun ihsan seninle aynı senelerde yaşadığım için hamdüssenalar olsun..
En son Yaşar Kemal için “ölecek diye çok korkuyorum” demiştim, iki sene sonra öldü adam. Söylemek istemiyorum, Allah gecinden versin ama o’nun da ölmesinden, yazdıklarından mahrum kalmaktan çok korkuyorum.
7 kitabının 7 sini de ölmeden önce mutlaka okumanızı tavsiye ettiğim hiyel nazırı.
insan ihsan hocayı Okurken bir an olsun yaşadığı çevreden stresten ve olumsuzluklardan kurtuluyor ve satırlarda kaybolabiliyor.
Bu insanı fark ettiğim için kendimi çok sanşlı hissediyorum.
Keşke hep yazsaydı..
postmodern edebiyatın önemli temsilcilerinden. son kitabı tiamat çıktı. soluksuz okuyacağıma eminim.
--spoiler--
“Başlangıçta her şey soğuk, boş ve anlamsızdı. Kutsal Rüzgâr sular üzerinde okşar gibi anaforlarla esiyor, güneş ve ayın, burçlar ve yıldızların henüz yaratılmadığı zifirî gecede, gözleri mucizevî bir dokunuşla açılmış halde bizzat kendini, yani
karanlığın yine ta kendisini gören kör tabiatı sanki teselli ediyordu.
Onun uyanıp cisimleşmiş hâli olan diğer çelik canavarın belirsiz silueti ise satıhtaki zayıf aydınlığın hemen altında âdeta kımıltısızdı.”
--spoiler--
son demlerdeki romanları eski romanlarının muhteşemliğinde olmasa da, yine de her yeni romanı (gibi tiamat ta) ilgiyle beklenen ve karşılanan başarılı yazar ve akademisyen.
mizahi tarafını feci şekilde terry pratchett'e benzettiğim yazar. çok basit gibi görünen detayları, yıllar sonrasına mizahi bir şekilde bağlaması çok ustaca gerçekten.
iyi yazarların çoktan ölmüş olduğunu düşünürdüm hep. bir şey farkeder mi bilmiyorum; ama aynı dönemde yaşamış olmak garip bir şekilde mutlu ediyor insanı.
yeni bir yazar olsa, çok gelecek vaadediyor, derdim ama hiç de yeni sayılmaz.
Güncel edebiyata pek hakim değilim, zannederim, o nedenle güncel bir şey okuduğumda yaşar kemal, fakir baykurt, knut hamsun, tolstoy, dostoyevski, aytmatov vs harmanının zihnimde yarattığı bir edebiyat zemini ortaya çıkıyor ve güncel olanı bu mikyasla ele alıp ham görme eğilimindeyim. Halbuki ne büyük haksızlık!
bunun, nostaljiye geçilen iltimastan ziyade, 19 ve 20’nci yüzyılın edebiyat yapmaya daha elverişli olduğuna yönelik bir ön kabulle ilişkili olduğunu fark ettim.
Zira, muhayyilemde o dönem, daha kök sorunları tespit etme ve bunlara çok daha cüretli çözüm üretme dönemi.
Şimdi kim olduğunu hatırlamadığım birinin bir saptaması vardı; insanlar dünyanın veya insanlığın yok olma tehlikesiyle karşı karşıya kaldığı armegeddon konulu filmlere bu denli ilgi duymasının sebebi, mevcut şartlarda kapitalizmin tamamen ortadan kalkması için makul hiçbir yol göremeyip her şeyi sıfırdan başlatacak uçuk ihtimallere özlem duymalarıyla ilgilidir, diyordu.
21’inci yüzyılda müesses nizama ve devrin ezici şartlarına bu denli eklemlenmişlik ve bu şeraite içkinlikle herhangi bir soruna işaret etme yahut buna çözüm üretme iddiası ne denli kuvvetli olabilir ki, düşüncesi bu devrin edebiyatını da çaresiz görmeme sebep oluyor.
Tolstoylar, dostoyevskiler gibi sözler söylemek kimin haddine ki şimdi?
Yahut ancak tali bir unsur derekesindeki insan, anaakıma mugayir ne önerebilir ki?
Hani kafkaesk bir karamsarlığa tutunsa dahi neyi mimleyebilir şu şartlarda?
Zor zamanlar güçlü insanlar yaratırdı hani? Zor zamanları idrak edemeyecek denli zamanın aparatı haline gelmiş insanlar ne yaratır ki?
