yaşam hakkı elinden alınan insan adına, yaşam hakkını korumakla görevli olan devletin, hakedene hakettiği cezayı vermesi olarak düşünebilmeliyiz.
vatanına kasteden adamı ağzıma bile almak istemiyorum.
bir kravat boynumda..
ne zaman ayaklarımın altındaki sandalye
çekilece diye bekliyorum
ellerim arkamdan bağlandıgı için
giderken alkışlayamıyorum bu hayatı
boynumu kırabilir bu ip
ama bil ki
gülümseyisime engel değil hiç bir kırılma
ki ben ...
sen gittiğinde daha çok kırılmıştım
üstelik ayaklarımın altından kaymıştı zaten hayatım..
şimdi bazı tipler idam gelsin dediğimizde karşı çıkıp bizleri insan olmamakla suçluyorlar.bugün insanlar birbirlerini kesiyorlar hiç acımadan şimdi ölen insanın hakkı yok mu adam keyfi öldürecek,güzel ülkemin insanları havaya uçurulacak sonra cezasız mı kalacak!yok öyle şey idam gelirse eğer daha düzenli bir toplum olur.
her ne kadar bazilari haketse de insan onuruna yakismayan bir ceza turudur. nitekim kisasa kisas mantigiyla hareket etmek cahillere layiktir. adil olan muebbet hapistir ki idam cogu hukumlu icin kurtulustur, oduldur. onun yerine omur boyu o aciyi tatmasi yerinde olacaktir.
şu zamanda her zamankinden daha çok gelmesi gerektiği ceza, şimdikiler hiç caydırıcı değil. amerikanın gibi ceza sistemimiz olsun, gör bakalım terör tecavüz kalıyor mu.
sinirliyken hepimiz "bunları idam edeceksin" demişizdir.
çocuk tecavüzcüleri, kitlelerin katilleri..
ama idam ruhtan bir parça alıp götürür, götürmelidir. insansan yani.
tek çözüm gibi görüldüğü durumlar olmuştur, en doğrusu gibi. bu da süper bir ikilemdir. karşıdaki ne kadar aşağılık bir orospu çocuğu olursa olsun yine de cellatın ellerini kanıyla boyamayı hakkeder mi?
peki ya birisinin varlığına son vermek ona verilen bir ceza mıdır?
dediğim gibi ikilemdir, yanlıştır.
arzu edilen olsa da, kan açlığımızı doyursa da, en büyük ceza gibi görünse de, intikam gibi de olsa,
normların oluşumuna bakmak lazım evvelada, ondan öncelikli olmamakla beraber değerlerin değerlendirilmesinde gözardı edilmemesi gereken gereklilikleri de es geçmeden rasyonal davranışların epiğinin dibine dibine vurmak icap eder bir ceza normatifliğini irdeleyip görüş beyan ederken. yoksa oku ezberden humanisttik hedonistçiliğin dogmalarını. ne olsa marjinallik üst sınırı liberal algıyla sınırlı dimi ülkemizde? he ya dogmalardan bahsederken nedense hep islam örnek gösteriliyor, hiç modernizmin dogmatiği yok...
toplumu algısındandan gayrı düşmemek için örfü değer alırsak; idam, mantık çerçevesinde gereklilik gerçeklendirmesiyle somut ceza hükümlerinin en pratiğidir ve evet olması gerekir net olursak. neden mi? ''zaten ölümlü dünya, herkez ölecek'' yüzeyselliğinde cevap verirsek açıklama gerektirmiş oluruz. yani idam ''kötülük'' barındıran bir anlam ve değer yüklenimi barındırmaz içersinde. sufi anlayış insan yaşam sınırlılığına değer vermez, hatta önemsemez, insanlardan da hayatı kutsamlarını beklmez. yaşam bir nedendir sonuç değil islam için. önemli olan allah'a yaklaşmaktır ki bu da ölümle yol bulur.
şimdi islam felsefesi'nin çok ufak bir bölümünden alıntı yaptık ve bunu neye bağladık? idam bir insana verilmiş ceza değil lütuftur. müslümanlara göre aslında...
cellat : ölmeden önce son dileğin nedir ?
mahkum : bir sigara içmek istiyorum.
...cellat sigarayı verir ve yakar. mahkum bir nefes çeker. içlenerek cellata döner ve ...
mahkum : aahh aahh. şöyle en son bir keyif cigarası içmeyeli çok oldu.
cellat : en son ne zaman içmiştin ?
mahkum : nazanla beraber tellendirmiştik.
cellat : nazan mı ?
mahkum : evet, nazan ya! sevgilim.
cellat : !!! nerde oturuyor bu nazan ?
mahkum : kazancı yokuşunda, yokuşun sonunda.
cellat : du bi dakka! nasıl biri bu nazan ?
mahkum : sarışın, hafif toplu. mavi gözlü. hele o cilvesi yok mu ?
cellat : yiaaah yedim lan seni.
mahkum : yaaa, öldün sen olm.
adaletin, adaletsiz oyunu! kimse hiç bi fikrinden, şuçundan dolayı öldürülemez.biri herkese göre; herkesten fazla hak etsede ölümü verilebilcek cezaların en büyüğü müebbet hapis yemeli yada buna uygun bi ceza sistemi düzenlenmeli. ölüm kararını , tam olarak neye dayandığını bilmediğimiz bi imzaya bağlı olarak vermek insanlık suçudur. benimde ölmesini istediğim tecavüzcüler, teröristler ve kaçakçılar var ama ölüm hapisliğin yanında ödüldür.
hayatımızda görebileceğimiz en saçma cezadır. ileride işlediği suçun cezası belki de bu kadar ağır olmayacaktır. belki de suç olmaktan çıkacaktır. bunların olma ihtimalinin yanında suç işlese de bir insana idam cezası vermek insanlık dışıdır ve kimsenin böyle bir hakkı yoktur.
albert camus, idam konusuna takan, hatta bu yogunlasma neticesinde uzmanlasan bir yazardi. idamla ilgili birçok ifadesinden en yetkin olanlarindan biri de söyledir, kamüye göre asil önemli olan sey, hükümlüye bir olanak saglamaktir. binde bir de olsa, bu olanak birçok seyleri düzeltmeye yeterdi. örnegin, coca colanin formülünden binlerce kat daha esrarli bir formül bulunabilir ve bunu içen hasta onda dokuz olasilikla ölebilirdi. hasta bunu bilecekti. hastanin bunu bilmesi albert in altini çizdigi en önemli husustur. çünkü bir yandan idami iseknce formundan kurtarmak isterken diger taraftan islenilen suçun cezasi niteliginden de çikarilmamasi gerekirdi. devam edecek olursak, ona göre giyotinin sakasi yoktur. onun altinda sans diye bir kavram yoktur. camus nün bu ifadesiyle ilgili bikaç bisey çizecek olursak, en basta dostoyevski nin idamla ilgili görüslerinin birebir kopyasi dir diyebiliriz ancak dogal olarak dostoyevski nin bu yetkin ifadesini tekrarlayan camus, dostoyevski nin idamin ne sekilde iskence niteliginin giderilecegine dair bos biraktigi misralari naçizane önermesiyle doldurmaktadir. dostoyevski ve idamla ilgili görüsleri için
yapılması gereken boynun kırılarak kişinin öldürülmesi. * boyuna asılan ip gereğinden kısa ise boyun kırılmadan nefes alamamaktan ölüyor idam edilen kişi. eğer ip gereğinden uzunsa bu sefer de kişinin boynu kopabiliyor. * (bkz: darağacı)
