the smiths'in öldürücü şarkısı, badakizm ulusal marşı olabilecek değerde bir eser, sizi sözleriyle başbaşa bırakmak istiyorum
i am the son
and the heir
of a shyness that is criminally vulgar
i am the son and heir
of nothing in particular
you shut your mouth
how can you say
i go about things the wrong way ?
i am human and i need to be loved
just like everybody else does
i am the son
and the heir
of a shyness that is criminally vulgar
i am the son and heir
oh, of nothing in particular
you shut your mouth
how can you say
i go about things the wrong way ?
i am human and i need to be loved
just like everybody else does
there's a club, if you'd like to go
you could meet somebody who really loves you
so you go, and you stand on your own
and you leave on your own
and you go home, and you cry
and you want to die
when you say it's gonna happen "now"
well, when exactly do you mean ?
see i've already waited too long
and all my hope is gone
you shut your mouth
how can you say
i go about things the wrong way ?
i am human and i need to be loved
just like everybody else does
edit: az önce acaba tatu'ya acımasızlık mı ediliyor diye tatu yorumu bir daha dinlenmiş ve tatu'nun şarkının içine ettiği kararına varılmıştır. kızım bombok etmişiniz be şarkıyı.*
i need to " be loved" olan kısmını, haftalardır, i need to "belong" olarak anladığım; güzel bir the smiths parçasıdır. ama öyle anlaşılması çok mantıklıydı.
sözleri de güzeldir, morrisey'in sesi zaten yeter.
Şu anda Youtube'da dönen şarkı. Manchester mix'i özellikle vurucu.
The Smiths'i çok sevdiğimi söyleyemem. Morrisey her zaman egosu fazla şişkin biri olagelmiştir. Johnny Marr ise bir başka hikaye. Rahat, sempatik, alçakgönüllü, ultrayetenekli...
Tabi bu düşüncelerim bu şarkının bir başyapıt olduğunu gerçeğini değiştirmiyor. Herhalde dünyanın sonu gelse, başka bir gezegene yeni Adem ve Havva'yla gidilse, dünya müziğini gelecek kuşaklara aktarmak istiyoruz hangi şarkıları temsili seçerdiniz deseler gözü kapalı seçtiklerimden biri olurdu.
''şarkılar dinledikçe güzelleşir'' sözünü bana en iyi şekilde kanıtlamış the smiths parçası. şöyleki ilk dinlediğimde nefret etmiştim bu şarkıdan, sonunu bile getirememiştim ama çok sonra meat is murder albümünü taktım cd çalarıma, başladım sakin bir kafayla dinlemeye sonra birden ''aha! şarkıya bak, sözleri kest. neymiş yahu bu?'' diye bakmamla birde ne göreyim? how soon is now çıktı karşıma. o zaman beri çok severim. klibinde johnny marr'ın morrissey'e gitar çalmayı öğrettiği bölüm ise çok hoştur, her izlediğimde ''neden hep dost kalamadınız lanet olasıcalar!'' diyerek düşüncelere dalarım.
morissey bu dizeyi söylediğinde nabzım 1566 oluyor. Bayılıyorum, fenalasıyorum. bana bir seyler oluyor. iyi olmuyorum. baska bi evrende oluyorum o an...
