yaşanan bir insanlık ayıbını gözümüze sokan filmdir. sömürülücek pek birşeyi olmaması dolayısıyla dünyanın burdaki vahşete seyirci kalması ve uzun süre harekete geçmemesi olayların giderek büyümesine yol açmıştır. bütün açıklığıyla bu gerçekleri bize anlatan bir yapımdır.
yıl 1994, üzerinden fazla geçmeyen ve acaba kaçımızın bildiği, kaçımızın tutsi ve hutu lardan haberimizin olduğu yıllar. insanı derinden yaralayan ve insanlığımızdan utanmamızı sağlayan bir baş yapıt.
lütfen herkes izlesin ve hayatın ne kadar değerli ve avrupa birliği diye bir taraflarımızı yırttığımız şeyin ne denli iğrenç ve sahtekar olduğunu bir kez daha anlasın derim.
fransa gibi haysiyetsiz, onursuz ve faşist bir ülkenin o hakaretlerini bile hak etmediği ülke olduğunu, tarife ve aşağılamaya gerek kalmadığını, hiç bir küfrün onlara yakışmadığını gösteren bir film. her küfrün onları yükselteceği kanısındayım. ve bunun gibi yardım etmeyen ve sadece ''ay çok yazık'' deyip geçen ülkelere..
--spoiler--
iki karşıt grubun nasıl beraber olduğunu anlatmıştır filmin başrol oyuncuları. evliler ve çocukları vardır ve yinede tutsi leri bırakmamıştır başrol oyuncusu, eşi ve çocuklarına nazaran.
--spoiler--
--spoiler--
öleceğini bile bile, siyah olduğu halde görevini hala yapmaktadır bir tutsi li. şemsiye tutmaktadır bir beyaz a ve beyaz ın karşılığı da;
çok şey anlatmaktadır bu söz filmle ilgili. ekran karşısında ''ay çok yazık'' demekten başka şeyler yapmak gerekir aslında ve bunu da değinmiştir film. ama biz ''ay çok yazık''ları tercih ederiz ve ne yazık ki elimizden bir şey gelmez. ne yazık ki gelemez.
ve bu 1 milyon kişinin katliyamıdır. peki bitti mi katliamlar? hayır, hala devam etmekte ve biz ise hala yazıklarla meşgulüz. utanması gerekenler ve ders çıkarması gerekenler, para, siyaset, koltuk, sözde birlik, sözde barış, sözde kardeşlik isteyen sözde büyüklerdir kanımca. çünkü bizim elimizden fazla bir şey gelmemekte. paramız, siyasetimiz, koltuğumuz.......-yok-
insanın midesini ağrıtan film.
kimsenin karşılıksız hiçbir şey yapmadığının, insanın canının zerre kadar kıymetinin olmadığının en açık göstergelerinden biri..
oysa ki kimse afrika'da ya da amerika'da doğmayı seçmiyor ve kimse gerçek dostluğu ve barışı istemiyor, hele ki karşılığında bir şey alamayacaksa...
terry george yönetmenliğinde çekilmiş, ruanda isimli afrika ülkesinde tutsi ve hutu isimli iki kardeş kabilenin batılı emperyalist güçlerin kışkırtmaları ve desteğiyle birbirlerini doğrayışlarını, 1 milyon insanın soy kırımını anlatan filmdir. gerçek bir hikayeyi anlatmaktadır.
hutu adlı kabile tutsilerin kendilerini ezdiklerini düşünürler ve isyan çıkarırlar. ülkenin en seçkin otellerinden olan belçikalılara ait hotel rwanda'nın müdürü bir paul hutudur ve karısı bir tutsidir. isyan çıkınca tutsi olan komşuları güvenebilecekleri tek hutu olan paul'un evine sığınırlar. paul onları yakalayan isyancılara para verir ve tutsileri otele götürür. otel bir süre birleşmiş milletlerin askerleri tarafından korunur. oteldeki herkes birleşmiş milletlerden gelecek desterk güçlerini beklemeye başlar. bir gün askerler gelir ve rwandalı olmayan insanları toplayıp gider otelden. tutsi ve hutu olan mülteciler başlarının çaresine bakmak zorunda kalırlar. paul onları son ana kadar korur ve pes etmemeleri için cesaretlendirir. sonuçta kurtulur bu mülteciler arkalarında palalarla kesilmiş kardeşlerini bırakıp.
soykırıma ne birleşmiş milletler ne nato ses çıkarır. en son tutsiler hutulu isyancıları sınır dışı eder ve öyle sona erer soy kırım...
filmin bir sahnesi var ki çok önemli bence:
--spoiler--
-hutular tutsi olan çocukları hedef alıyorlar öncelikle, soyu kurutmak istiyorlar. yetimhanede bir çocuk ablasının arkasına saklanmıştı ve şöyle diyordu: "lütfen beni kesmeyin, bir daha tutsi olmayacağım.
--spoiler--
"sen pisliksin, nigger bile değilsin, afrikalısın!" sözüyle filmin ne anlatmak istediğini gösteren, gerçekten afrika'da yaşayan insanların nasıl yok sayılabilmiş olduğunu anlatan, hissedince, potansiyel ağlatmalık film.
--spoiler--
filmin başlarında özellikle, öncelikli olarak ailesini korumak isteyen paul rusesabagina'nın ise filmin sonunda, on kadar çocuğu da yanında getirip, katliamın olduğu ruanda'dan ayrılacak otobuse doğru ilerlemesi etkileyicidir.
"+ yer yok diye belirtmişlerdi.
- her zaman yer vardır."
--spoiler--
insanı dehşete sürükleyen ve 3. dünya ülkesi olarak tanımlanan bir ülkedeki insanların, uygar(!) ülkelerde yaşayan insanalara ''bu dünyada bizde yaşıyoruz, bizde insanız!!'' mesajını verdikleri soykırım filmidir. filmde birleşmiş milletlerin, bu büyük soykırıma 'öküzün trene baktığı gibi bakması' da eleştirilir. izlemeyeni ve izleyip de beğenmeyeni ve ve ve... izleyip de ağlamayanı ya da içi sızlamayanı; alırım, tutarım saçından, 6.kattan aşağı sallandırırım!!!!
bir ülkede yıllarca bir arada yaşayan insanları dış güçlerin nasıl karıştırdığı ve -pislikten öte bir şekilde- sonradan nasıl ortadan kaybolduklarını anlatan bir filmdir, aslında bir filmden öte tamamen yaşanmış, tüyler ürpertici bir katliam demek daha doğrusudur. mutlaka izlenmeli ve bizlerden uzakda da olsa bazı gerçekleri görmezden gelmemeyi öğrenmeli hatta hiçbir şey yapılamıyorsa ibret almak bile bizim için büyük bir adım sayılabilir. mutlaka izleyin, izlettirin.
Avrupa ülkelerinin sömürücülüğünü ve götlüğünü birkez daha gösteren dokunaklı ve bana bu gidişler bizde bir gün hotel hilton diye bir film çekeriz diye düşündüren filmdir. (bkz: gelişmiş göt avrupa)
fransız, ingiliz mandaterliğinin muhteşem gösterisidir (!)
haritaları avrupalı stratejistler tarafından masalarda pergellerle, cetvellerle çizilen bir ülkedir ruanda.
fransızca ve ingilizcenin zorla resmi dil yapıldığı, yerli insanların bile sonradan hırıstiyanlaştırıldıkları yerdir hotel ruanda.
rwanda frankı'nın; fransız frankı'nın yahut ingiliz sterlin'in yanından bile gecemedigi yerdir hotel ruanda.
kıta afrikasının en somut örneğidir hotel ruanda.
bm araçlarına öncelikli olarak avrupalıların bindiğini gördüğünüz an sövebileceginiz trajik bir gerçektir hotel ruanda.
yıllarca yiyip bitirdikleri kıta umurlarında değildir artık.
bir yangın artığıdır hotel ruanda.
insanları göz göre göre ölüme terk etmektir.
humanizm dolu avrupalıların şaheseridir(!)
zaire'ye, gabon'a, demokratik kongo'ya, kenya'ya, belçika'ya sürgün edilen insanların hüznüdür hotel ruanda.
insanlığın sessiz çığlığıdır hotel ruanda.
insanlığın soykırım vahşetini en iyi anlatan filmlerden biri. yaşanmış bi olay ama yazık ki çoğu insanın haberi yok. küçücük bi çocuğa bile sorsan yahudi katliamı hakkında eminim bi şeyler duymuştur ama tutsileri değil. çünkü tutsilerin kontrolünde değil ticaret, filmler... onlar gerçekten bi zenci bile değil miydi filmde bahsedildiği gibi peki ya insan değil miydi yolu kaplıyan cesetler? sırpların bosna-hersekteki katliamıyla birlikte birleşmiş milletlerce savaş suçlularının yargılanmasına neden olan olaylardan biri hutu-tutsi arasındaki insanlık utancıydı.bu filmde de gerçekten net belirtilmiş ırkçılığın getirdiği katliam.bu filmden sonra keşke diyebiliyo sadece insan... keşke biraz daha insan olabilse insanlar.
insan kılığında gezen soykırımcılara ve bunu görüp hiç bir destekte bulunmayan güçlere,ne bir zorbalık nede kaba güç kullanmadan da sadece insan gibi davranarak bir zaferin nasıl kazanılabileceğini bize anlatan bir filmdir.
her karesinden her diyologtan ders alınmalıdır.dikkatle izlenilmesi gereken bir film, izle-unut tarzı bir film kesinlikle değildir.
"Bence insanlar bu görüntüleri gördüklerinde 'Aman Tanrım ne kadar korkunç' diyecekler ve yemeklerini yemeye devam edecekler.'' repliği ile herşeyi anlatan bir soykırım filmi.
ilk olarak schindler's list'e sallayan arkadaşların neden bu kadar kıyas meraklısı olduğunu çok merak ediyorum. paul'un filmin başında korumaya çalıştığı tutsi halkı için ödediği paradan başka kısmen benzer yanı yok.
--spoiler--
avrupalı otel sakinleri tecrit edilirken bir kadının elinde köpeğiyle otobüse binmesi, köpeğin dahi binebildiği otobüse ruanda halkının binememesi.
--spoiler--
ayrıca beni en çok etkileyen karakterler pat archer ve colonel oliver oldu. çünkü kendi halkları dahi olmamasına rağmen bu kadar hayatları pahasına çalışmaları gerçekten etkiledi.
filmdeki en etkileyici iki sahne de; birincisi pat archer'ın aracının devrildiği sahne. ikincisi de:
--spoiler--
kameramanın arkasındaki onun için şemsiye açan tutsi'liyi görünce "oh, god, i'm so ashamed!" demesi.
--spoiler--
ilk sahnesinden son sahnesine kadar kalbinizi mengenede sıkıyorlar hissi uyandıran bir başyapıt. Beni böylesine vicdan muhasebesine sürükleyen başka bir film olmadı. beyaz adamın kara kıtada kendi refahı için açtığı, bütün insanların canını ve vicdanını acıtması gereken yaranın filmidir bu film aynı zamanda.
