Yaşadığım yerin üst taraflarinda bi beton vardi. Kendimi kötü hissettigim de oraya kacardim hep. Ta ki, en son hayatima ciddi manada girmeye meyillenip, beni yari yolda birakan hatun, seni kendi yerime götürecegim diyip oraya götürene kadar.
Resmi eğitimini mecburiyetten sürdüren okullarla evlerle içi kemirilen mutsuzluktan ölmek üzere biri olarak tek kaçtığım yer tabi ki çocukluk anılarımı düşünmektir. Kankimle onları konuşmaktır ya da.
