Özellikte akşam işten gelince böyle bir his çöküyor ve gitmiyor. Son bir saattir falan kalkıp yemek yemeliyim diye düşünüyorum ama yok Olmuyor. Biri vinç falan getirebilir mi…
yeni bir işe girdim ilk günlerim o kadar nefret ediyorum ki her sabah metrobüste ağlıyorum iş yerinde soru sorulmadıkça konuşmuyorum ve girişken olmamakla suçlanıyorum ama içimden hep bağırıyorum nefret ediyorum bu işten çok mutsuzum diye. çıkıp gitsem gidemiyorum kalsam kalamıyorum kısacası nefes alamıyorum 30 yaşında daha aöften mezun olamamış adamlar beni milyon kere uyarıyor, eksik görüyor siz kimsiniz diye bağırmak istiyorum siz kendinizi ne sanıyorsunuz stajımda çay taşımamış ben tüm gün çay kahve getir götürü yapıyorum üzerine beğendiremiyorum ben zaten kendimi çok yormuyormuşum gibi bir de bunlarla uğraşıyorum tüm mutsuzlarla istanbul trafiği eşliğinde eve geliyorum tek kelime konuşmak istemiyorum kaçmak için arkadaşlarımın yanına gidiyorum yine tek kelime konuşmuyorum ben konuşmak istemiyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum, yataktan çıkmak istemiyorum, sürekli ağlamak istemiyorum ben bazen yaşamak da istemiyorum.
Bu benim.
Yarın havaalanına gidicem. Sonrasında akşama kadar Kırklareli. 2 gün sonra Sakarya. Sonra kartal.
Bir şey yapmak istemediğim için sürekli iş çıkıyor.
hiçbir şey yapmamak bile istemiyorum. delicesine bunaltı geldi. dağa taşa vurup inzivaya çekilesm var. çekilesm yazmışım bak o araya harf koymak için bile dönmek istemedim.
çözümü sahiden psikiyatristtir. 3 yıl önce başıma gelmişti, işin içinden çıkamadım. her şeyden zevk aldığımı sanıp hiçbir şeyden zevk almıyordum. gidip profesyonel destek alın.
çözümü sahiden psikiyatristtir. 3 yıl önce başıma gelmişti, işin içinden çıkamadım. her şeyden zevk aldığımı sanıp hiçbir şeyden zevk almıyordum. gidip profesyonel destek alın.
Su an bu entry i bile girmek istemiyorum ama napim be aga, dusunmek bile istemiyorum. Bataryasiz Bilgisayari fisten cektigin an sistem kapanir ya, keske oyle bir sey olsa da kapansak.
