üzülmeye değmeyen üzülmenin kendisidir.
iyi kötü hayatımıza aldığımız insanlar bir şeylere değecektir. kimi sevmeye kimi nefret etmeye. kimi mutlu edecek kimi mutsuz edecek. suç ve övünç her zaman bizdedir. kendimizi üzmeyelim, herkes üzülmeye değmez. üzülmeyelim.
o an değmediğini anlamıyor ki insan. üzülüyorsun bi şekilde zaman geçiyor sonra geriye dönüp baktığın zaman diyorsun ki ben buna mı üzmüşüm tatlı canımı. değmemişse de,keşke dememek lazım. olan olmuş,yüksek ihtimalle kendine dair yeni şeyler öğrenmişsindir bu dönemde. olumlamayı tercih ederim keşke demek yerine.
Üzüldükten sonra anlaşılır değmediği. Birsürü psikolojik hasar bırakmıştır ama farkında bile değildir. Çünkü Zihniniz buna müsaade etmiştir, kalbinize söz geçirmediniz ki?
en başından uğruna üzülmeye hiç değmeyecek diye başlamama olayı hiç olmamasına değinmenin nasıl olacağını merak ettiğim durum. kanaat getirmek gerekirse kimse zaten üzülmek için birini sevme olayına başlamaz. ama bazıları da hiç üzülmeye değmeyecek birisini anlasa bile üzülmeye devam eder nedense. insanlar galiba şöyle düşünüyor ister istemez. yani onu kazanmak istemek çabası herhalde. işte bu çaba uğruna üzülmeyi göze alan insanlar da var. ama bir yere kadar tabii.
hiç değişmeyecek birisini bulmak da bu uğurda üzülmek de aslında çok mühim şeyler. üzülecek kadar sevdiğin birisini değmeyeceğini bildiğin halde hala seviyor olabilmek. üzüldüm kardeş üzüldüm
Üzüldüğün ile kalırsın. Sadece kendine yazık edersin. O an bunun farkına varmazsın ama zaman ilerleyince kendine acırsın. Dersini alır, yoluna devam edersin. Bir daha da kimse için üzülmezsin.
Çifte hüzün. Üzülmüşsün bi de üstüne gereksiz biri olduğu için ekstra üzülüyorsun gerçi insan üzülürken değmediğini bilmiyor, üzülmüşsen sende bir karşılığı, bir değeri var ki üzülüyorsun. aman ya yaşayın geçin. Zaten her şey geçiyor.
