bütün sosyal faaliyeti akraba ziyareti yapmak olan altın günleri demirbaşlarının varlığı ile kendini sosyal sanan sözlük yazarı.yediğin içtiğin senin olsun gezip gördüğünü anlat derler adama.söz konusu başlık akraba ziyaretinin önemine dikkat çekmek istemişse,önemli tabi de sosyal olma ile bir alaka kurulmaya çalışılmışsa başarısız.
Ergenlik zamanlarıdır. Anne ne zaman kalk anneannenlere gidelim dese, evde kalmak için gitmezsin.
Yayılırsın mis gibi oh..bütün gün televizyon izle, abur cubur ye..
Sonradan çok pişman oluyor insan. Biricik anneanneyle/teyze/amca/dayı geçirilmeyen her bir gün saplanır kalır insanın boğazına yumru gibi.."O yediklerim boğazımdan geçmeseydi de gidip görseydim" der insan..Lakin çok geçtir.
evet, yoldan kuzenim geçse tanımam, 10 yıldır görmediklerim var, eksiklik mi? hayır. anca düğünlerde görülen, genellikle başka zamanlar konuşulmayan kişi topluluğudur şahsen akraba.
akrabayı siklemeyen insanlar; ulan bir kavgaya girseniz, ailevi tehdite uğrasanız, insanlar yalnızlığınızdan yararlanır. bunu da göz önünde bulundurun.
babam ölünce çekilen baba tarafı akrabaları yüzünden, annemin yabancı biriyle evlenmesini hala hazmedip kabullenemeyen annemin büyükleri yüzünden, mal kavgası yüzünden, dayının ibneliği, amcaların vefasızlığı, halaların umursamazlığı yüzünden akrabalarım kalmamıştır. onların türevleri olan çocukları da apayrı havalarda gezdiklerinden dolayı uzaklaşılmıştır kendilerinden. yani vardırlar da yokturlar gözümde. nicel çoğunlukları nitel yokluklara dönüştü. artık bayramlarda sayacağım bir büyük kalmadığı için çocukken bol neşeli ve gürültülü geçen bayram ziyaretleri sessizliğe bürünmüş, bayramlar öksüz ve yetim kalmıştır...
kimse merak etmesin. öldüğümde bütün herkes, bütün anne baba tarafım, hatta bütün şehir arkamdan iyi bilirdik diyecek. lakin yitip gittikten sonra anılmak neye yarar...!
