Heskesi memnun ve mutlu edemezsiniz. Kendisiyle barışık olmayan birini ise asla. Fakat illa ki sohbet edilir. Bir şeyler paylaşılır. Hüzünler konuştukça azalır. Sözün sohbetin Faydası olur. En azından kafa dağılır. Zaten sizde bu potansiyel varsa biri denk gelir derdini döker açılır ferahlar rahatlar gider istemeseniz de. Fakat insanlara asla yaranamazsınız. Maddi anlamda Dünyayı bağışlasanız daha yok mu der. insanoğlu hem aç gözlüdür hem nankördür. Ayrıca salt maddiyat, hissiyat sahibi, naif, duygu yoğunluğu yüksek, sevgi potansiyeli fazla olan insanları mutlu edemez. Onun için bilmelisiniz ki Bir candan tatlı sözün, bir güler yüzün, bir tebessümün yerini hiç bir şey tutamaz.
Milletin ödevlerini yaparken "ya ben tekrar etmek için aldım bunu" diyerek enayi gibi gözükmemek için kendini avutur mesela.. yo ben götün tutuşmuş diye yapıyordum çünkü sonra üzüleceksin.
Her şey bir yana basit bir şeydir. Uçuk kaçık şeyler yaparsanız kendinizi yorar ve karşı tarafın hayattan beklentilerini yükseltirsiniz sadece.
insanın kendisini mutlu etmesi bu kadar zorken bir de herkesi mutlu etmeye çalışması aşırı gereksizdir. hayat senin hayatın sonuçta herkesi mutlu etmene gerek yok. çevrende sen mutlu olduğunda mutlu olacak insanlar olmalı aksi mevcut ise çevrendekiler herkes oluveriyor.
Ben de bunlardandım. Ama artık o kadar değilim. Bir süre sonra ders alıyor insan. Herkesi mutlu etmeye çalışırken bir bakıyorsun senin kendini mutlu etmene zamanın kalmamış. O yüzden gerenk yok.
Bir zamandan sonra onlar hatalı olduğu halde yüzüne güldüklerinde eskisi gibi “sanırım akıllandı uzatmayım, gereği yok” demek yerine ne hali varsa görsün umrumda değil diyorsan akıllanmışsın demektir.
