Tam bir kaos ortamı olurdur. Ölümü yakın olan insanlar zaten kaybedecek bir şeyim yok diye yapmaktan çekindiği ve korktuğu herşeyi yapmaya çalışırdı. (bkz: arınma gecesi) gibi birşey olurdu heralde.
Herkes ölüm tarihini bilseydi ölüm olmazdı herhalde.
Herkesin yakını bir araya gelir o tarihte ölecek olan kişiyi hayatta tutmaya çalışırdı bir şekilde.
Buna rağmen ölüm olacaksa şayet ölüm o zaman çok acı olurdu.
Çünkü merhumu hayatta tutamayan herkes kendini sorumlu hissederdi.
Hayatta bir şeyler için çabalamanın hiçbir anlamı kalmazdı muhtemelen. Ha zaten bi gün öleceğimizi biliyoruz ama unutmamızın mümkün olmadığı bi gün için yaşamak hayatın olmayan tadını iyice kaçırırdı.
Gereksiz hayal kurup, gereksiz planlara kafa yormazdım. Yani mesela sınavdan 1 gün önce öleceğini bilen biri haftalarca fotosentez moduna geçip sınava çalışır mıydı? Askere gitsin ya da gitmesin yine de öleceği tarihi bilen biri sevdiklerinden uzakta neden savaştığını tam bilmeden ölmek ister miydi?
Ben mesela yarın öleceğimi bilseydim canımı bu kadar sıkmazdım şu an.
Tek iyi tarafı, sevdiklerimizle vedalaşmak için zamanımız olduğunu bilmek olurdu. Yoksa ölümden kaçmak mümkün olmazdı. Hatta nasıl öleceğinizi bilseniz ve o ortamdan kaçsanız bile, ölüm farklı bir yolla yine gelirdi.
ölüm tarihinde evden cikmam diyen süper zeki yazarlarımıza sesleniyorum. ona göre yaşaman bir şey ifade etmiyor. hani ölüm tarihin belliya. o tarihte ölüyorsun. ölmek, ölüm. o tarihte. ok?
