büyük cesaret ister gitmek elbet, ama eğer çabuk karar verilebiliyorsa herşeyi bırakıp çekip gitmeye, geride kalanlar kalmaya değmiyor diyedir belki de. bu nedenle gidene hoşçakaldan başka birşey denmez.
insan birden herkesten her şeyden sıkılır. çünkü kalabalığın ortasında yanlızdır. geçmişimiz ise bizi en karanlık zindanlarına hapsetmiştir. işte tam bu sırada düşüverir bu fikir aklımıza. ne var ne yok alıp çok uzaklara gitmek bilinmeyen yerlerde kaybetmek isteriz herşeyi (bilerek ve isteyerek)... benim şu sıralar en çok istediğim şey, bir anlamda özgürlüğüde seçmektir bu durum...
eşi ve çocuğu yoksa hayatta mutlaka denenmesi gerekilen müthiş duygu yoğunluğu. insan olmanın verdiği hayattan nefret etme sonucu bilinmeyene doğru yol almak. hani bana mutluluğun resmini çizebilirmisin diye kafa siken gereksiz elemanlardan olmadığımı hatırlatan yıllarca didinip yoktan var ettiğim bir şeyi bir hareketle yıkma cesaretini veren bilinmezlik korkusu aslında kurtuluşuma giden uzun ince yol.
soylemesi kolay ama pratige donusturmesi zor hatta imkansız olan eylem her seyden kacabilirsiniz fakat kendinizden kacamazsınız nereye giderseniz gidin ilk once kendinizle yuzlesmek gerek bunu yaptıgınız da bulundugunuz ortamın pek bir onemi kalmayacaktır yok ama illa gidecegim kurtulmam gerek diyorsanız (bkz: kafama sikar giderim).
sabah uyandığımda, yine o eski beyaz; ama sararmış duvarı görüyorum. her şeyi bırakıp gideceğim, diyorum duvara. aynen yatmadan önce söylediğim gibi.
dar koridordan geçip, küçük banyoya giriyorum. aynada, yine o eskimiş suratı görüyorum. elimi yüzümü yıkayıp, saçlarımı düzeltmeye çalışıyorum. banyodan çıkmadan önce, yine o eski beyaz; ama kararmış kapıyı görüyorum. her şeyi bırakıp gideceğim, diyorum kapıya.
kıyafetlerimi giyinip, kahvaltı etmeden dışarı çıkıyorum. yine o eski yeşil; ama sararmış durağı görüyorum. her şeyi bırakıp gideceğim, diyorum durağa. derken otobüs gelip, alıp götürüyor beni. her daim tıraşlı, o şişman soförü görüyorum yine. yaz - kış güneş gözlüğüyle, her daim ilginç bir karizması var. selam verip, elimdeki sararmış, değeri düşük yol parasını veriyorum.
ineceğim durağa gelirken, yine o kırmızı; ama beyazlamış düğmeye basıyorum.
durakta iniyorum, durağın önündeki ağaca her zamanki gibi selam veriyorum: her şeyi bırakıp gideceğim, biliyorsun değil mi, diyorum.
ilk defa ağaç cevap veriyor, ne zaman gideceksin, diye. susuyorum. istediğim yere gidemesem de, en azından bir gün sana son kez bunu söylemiş olacağım, diyorum. o da anlıyor, bir gün istediğim yere gidemesem de; her zaman gideceğimi bildiğim yere gideceğimi. ***
şu günlerde hazırlığını yapmakta olduğum eylem. uzun süreli sabretmelere rağmen, hala yoluna girmiyorsa hayat çözüm görülür çekip gitmek. eğer bir şeyleri yoluna koyup geri dönmeyi düşünüyorsan doğru yoldasın demektir. ancak, bunu bir çözüm görüp ileride geri dönmemek üzere gidiyorsan işte bu bir kaçıştır.
sorumlulukları bırakıp gitmek de denebilir. geride bir insan bırakıp yol aldıysa giden, kalbinde götürür o bıraktığı kişiyi. her şeyi bırakıp gittiğini düşünür ama uzak diyarlarda kendisiyle baş başa kalınca anlar ki giderken her şeyi yanına almış deli gönül...
başka türlü bir şey benim istediğim şarkı sözlerine benzer bir durum. ya da aramaya inanmak ya da yeni bir hayata başlama şevki. ya da kaçış. oysa her yeni başlangıç bir öncekinin üstünü örter ama gömmez bence. yine de umut güzel bir şeydir insanı ayakta tutar.
taa derinlerden gelen kahrolası istek. çevrendekilerin anlamasını bekleyipte " herşeyin bir çözümü var, kendine acıma lütfen, kaçarak kurtulamazsın" sözleriyle beyninde bir uyuşma hissedersin önce. avazının çıktığı kadar haykırasın gelir kahrolası hayata..
kaçışsa kaçış, zayıflıksa zayıflık..
midem bulanıyor, sesimse hiç çıkmıyor .. ya ayaklarımın bağı çözlülünce düşecek yığılacak sanıyoyorum kendimi..
işte o an duyulur o kışkırtan ses;
"ne duruyorsun? herşeyi bırak. aile, sevdiğin, sorumluluk, ya dostlar, bellkide köpeğin.. defol git... "
düşünülüp planlanan ama çoğu kişinin yapamayacağı hareket. yapmak istersin hatta bunu çok istersin ama yapamazsın. dönmekten korkmaktır en büyük korkun. yine aynı durumlar, aynı insanlar. ve sürekli hayatını planlayıp yaşayan biriysen buna cesaret edemessin. çünkü sen bi korkaksındır.
öldüğünde becerebileceğin tek eylem . her insanın mutlaka bir kez olsun aklından gecer ama yapamaz . sorumlulukları , ardında bıraktıkları agır basar . kulaklarını tıkayıp gitse bile beynindekileri susturamaz bu yüzden yapamaz işte .
