hayatın en sıkıcı, en boktan, en olmaması güzel ama en olmazsa olmaz tarafı.
çabalar, uğraşlar, istekler, beklentiler...
toplumun hangi sınıfında, hangi merdivende veya basamakta olursanız olun. hiç farketmez.
sadece insan olun ve yaşayın, deneyin ve uğraşın. sonucu budur.
saçmadır, aptalcadır ama buz gibi gerçektir.
umutsuzluğa, depresyona sürükler ama bütün bunlar da yeni bir motivasyon yaratmaz.
en mutlu anınız da, en mutsuz anınız, dipsiz kuyuları andıran depresyonlarınız ve elbette ki sonsuz gökyüzlerine sığmayacak mutluluklarınız da bomboştur.
ve o lanet nefesi almak zorundasınızdır, yarın sabah kalktığınızda hiçbir şeyin değişmeyeceğini bilerek.
sonunu göremeseniz de sonunu bilerek.
anlamsız işte...
her şey saçma, mantıksız, gelişigüzel ve öylece anlamsız işte.
ne isterseniz isteyin, ne kadar güç ararsanız arayın ve bulursanız bulun bıkıyorsunuz bir yerde.
bir şişe şarap, bir kadeh viski, eski veya yeni herhangi bir sevgili veya isimsiz bir şairin şiir kitabı, bir hamburger veya bir takım elbise... bir yerde bıktırıyor sizleri.
ve bu azap çoğunun korktuğu cehennem azabının yerine geçiyor.
bu öyle bir azap ki yaşarken öteki tarafı düşünmenize gerek bile kalmıyor.
lanet bir diyet ödemek için ne yapıyorsunuz ki zaten?
dışarda insanlar dünyanın anasını bir şekilde üzüyor işte o her kimse, ama kimse dur demiyor.
kimse kimsenin umrunda değil ve dünya da kimseye sormadan dönüyor.
uyuşturucuların yasak olması da önemsiz çünkü dünya kendisi uyuşuk, doğuştan kafası güzel.
her zaman başı dönüyor, kendini bulamıyor, ayılamıyor bir türlü...
sadece dönüyor ve siz...
siz ne onun ne üstündekilerin bir allah kuruşu kadar umrunda bile değilsiniz.
vasıflıyım, iş güç sahibiyim, çalışkanım, aylak aylak dolaşmayı sevmem ve kültürlü bir insan olarak benim de içinde bulunduğum durum.
adamlar uzaya gitmiş. solucan deliği diyor. kara delik diyor. mars'ta su diyor.
bende oha 2 tane demir eksik atmış demirci diye kendimi paralıyorum.
adam bana diyor ki sen kültürsüzsün.
olum zaten çok kültürlü olduğum için bu evreye geldim. o kadar çok şey okuduğum için şu an aile dışında yaptığımız her şeyin boş olduğunun farkına vardım.
ismail alıyorsun böyle vasıfsızları bizleri kimler ile muhatap ediyorsun.
ölüceğini hatırlayınca olur genellikle insan kendi kendine sorar ''ulan bu kadar çalış bir şeyleri başarmaya çalış hayatta kalma mücadelesi ver sonra öl var mı lan böyle bir şey'' sonra genellikle bu kişi dine yönelir.
artık hiçbirşeyin eskisi kadar zevk vermediğinin anlaşılmasının akabininde gelen evredir. sanırım depresyon evresidir.kişi bir an önce mutlu edecek şeylere yönelmelidir.
(bkz: dediğimi yap yaptığımı yapma)
dünya hayatı boş değil geçicidir.
tabi inançlı biriyseniz. değilseniz buradan ötesini boş ver dostum buradan sonrasını okuma sen o evreyi yaz geç.
dünya bizim inancımıza göre bir sınav mekanıdır.
bu sınavda kutsal kitabı açıp bakmak serbest orada her şey yazılı bu hayatın neden boş olmadığını göreceksiniz.
evet sabah sabah sanal cihadımı tamamlarken hala okuduğunu fark ettiğim inançsız'a da sheakspeare ile sesleniyorum... ve ölmekten korkuyorsun aslında yaşamayı bilmediğin için.
