Bir yaştan sonra insanın yüzleştiği gerçek.
Lisede, üniversitede, askerde, iş yerinde falan dost sandığın insanlar ile tanışıyorsun.
Onlarla Sıkı fıkı kanka oluyorsun.
Ama bir süre sonra herkes uçuyor.
Evlenince de bu böyle. Düğünde deliler gibi eğlendiğin kimseler kalmıyor artık yanında.
Çocuklar bile büyüyünce ailesinden mal mülk, para isteyip kendi hayatını kurmak için uçup gidiyor.
Sen yine tek başına kalıyorsun.
Herkes kendi g*tünü kurtarma derdinde bu dünya'da.
Hayatın buz gibi gerçeklerinden biridir.
Mesela bir kız evlenecek... Karşısındaki adamın durumuna, sunduğu imkanlara bakar.
Yani önce kendisini düşünür.
Aşkım, aga, kanka, akraba ayakları yalan dolandır.
Dünya menfaat üzerine kurulmuştur. Ve herkes kendi g*tünü kurtarmaya çalışır. Düşenin de dostu olmaz.
Hayatın en hard gerçeklerinden biridir.
Şu an dostunuz gibi görünen insanlar, siz düşerseniz yanınızdan uçup gidecektir.
(bkz: düşenin dostu olmaz)
Veya daha iyi bir çıkar ilişkisi bulunca size sırtını dönerler.
Kimse kimseyi düşünmez. Herkes kendi menfaatine göre hareket eder.
Buna hayat derler.
Bir insan, tüm sorumluluklarını kendisi karşılayabilecek kadar kendini geliştirmelidir ki hanesinin nüfusu arttığında da onları hayata hazırlamak konusunda bilgisi olsun.
