yaşamın en tatsız tarafı sona eriş seklidir..
şüphesiz ki yaşamı tersten yasamak daha güzel,
hatta mükemmel olurdu.
nasıl mi ?
cami'de uyanıyorsunuz. bir tahta
sandık içersinde, herkes karsınızda
saf durmuş, iyiliğinize dua ediyor
ve tüm haklar helal edilmiş
vaziyette.tabuttan doğruluyorsunuz, yaşlı,
olgun ve ağırbaşlı olarak.
herkes etrafınızda, büyük bir
i̇tibar, iltifatlar, çocuklar torunlar hepsi
hazır.arabanıza kurulup evinize gidiyorsunuz.
doğar doğmaz devlet size
maaş bağlıyor, aylık veya üç ayda bir maaşınızı
alıyorsunuz. ne güzel, hazır maaş, hazır ev....
altmışlı yaslara kadar hersek garanti, huzur
içinde yaşıyorsunuz. sağlığınız gittikçe düzeliyor,
kaslar güçleniyor, kuvvetleniyorsunuz. bir gün
çalışmak istiyorsunuz ve ise ilk başladığınız gün
size hoş geldin hediyesi olarak bir plaket ve altın
kol saati veriyor patronunuz.. ve genel müdürlük
veya bunun gibi yüksek bir makamdan tecrübeli bir
insan olarak ise başlıyorsunuz. herkes karsınızda
el pençe divan...vücudunuzda da bazı hoşa giden hareketler
de başlıyor. gittikçe zayıflıyor forma giriyorsunuz.
diğer hormonal aktiviteler artıyor,
fevkalade.....aman ne güzel günler başlıyor...
derken bir gün patron size artık üniversiteye
gitsen daha iyi olur diyor. bu arada babanız ortaya
çıkmış, "fazla çalıştın" diyor "artık eve dön, isi
bırak, okumaya basla, harçlığın benden olsun..." keyfe
bakar misiniz ?
okuduğunuz dersler gittikçe kolaylaşıyor. ekmek elden,
su gölden bir dönem başlıyor. partiler, diskotekler,
kızların sayısı artıyor. derken anne ve babanız sizi
götürüp getirmeye başlıyor, araba kullanma derdi de yok
artık....
günün birinde sizi okuldan da alıyorlar, "evde otur,
keyfine bak, oyuncaklarınla oyna" diyorlar..
mamanız ağzınıza veriliyor, zaman zaman altınızı
bile temizliyorlar, hatta bu durum alışkanlık yaratıyor
ve hiç tuvalet kullanmamaya başlıyorsunuz.
derken anneniz bir gün size süt verme
kararını alıyor ve başka bir keyifli dönem başlıyor.
mama artık her yerde, her an ve en taze şeklinde
hazır. bir gün karanlık ilik ve sıcak bir ortama
giriyorsunuz. beslenmek için ağzınızı açmaya
dahi gerek yok, bir kordondan besleniyor,
sıcacık, yumuşacık, gürültü ve patırtısız bir
ortamda yasıyorsunuz.
küçülüyor, küçülüyor, ufacık bir
hücre halini alıyorsunuz.
ve günün birinde müthiş bir
olayla hayatiniz bitiyor..
bu işte bir terslik olduğu fikri ile farkedişin başlayacağı durumdur. hayat ters gitmiyor, sen hayata ters gidiyorsun. olmaz yaratılan doğa kanunlarına aykırı, geri dön. farklılık arzusu farkedişe kadardır.
valla hic de can yücel´uin yazdigi gibi olmazdi.o zaman size ne maas baglayan devlet olurdu, ne is olurdu, is hayatinda zamanla yükselecegine düsüyor olurdun, ego denilen seyin bambaska sekilde calismasi gerekirdi, sen zaman icersinde babandan önce yer alacagin icin, sen babanin babasi olurdun. annenin de babasi-mantiken- olman gerekirdi...
yani pek de mantikli degil. hatta anneyle babanin ciftlesmesi olayini düsününce, isler iyice sarpa sariyor. garip bir hayal.... biraz karmasik.
söyle bir düsününce büyük ihtimalle cok kötü olurdu.
