istanbulun ortasında çayır çimenin bol olduğu yerde ineğin sırtına bindiğimi hatırlıyorum. birisi düşmemem için beni tutuyor. Anneme sormuştum, böyle bir şey oldu mu diye? ben tutuyordum seni dedi. sene 1989 falan herhalde.
Asfalt yol henüz yapılmadan mahallede bisiklete binip sözde motocross yapıyoruz. Feci dusmustum. Bunu hatırlarım. Birde meybuzu ilk bakkaldan alıp sonradan onun posediyle içine kola koyup guya dondurma yapardık. Ev meybuzu. Hey gidi hey.
Dört yaşındayım. Annemle babam çalışırken bEni yalnız bırakmayan çok sevdiğim bakıcı abla evleniyor. Ben inanılmaz mutsuzum. Saçıma da onun duvagindaki tellerden takmışlar. Kaybetme korkusunu ilk hissedişim budur sanırım.
Kardeşimin öğretmenleri evimize gelmişlerdi ben de utanan bir çocuktum. Salonun kapısından onları gözetliyordum. Kaç yaşındasın sen demişlerdi. Ben de elimle 3 yapmıştım. Hatırladığım en eski anım bu. Kaç yaşında olduğumu da o 3 yapmamdan hatırlıyorum.
En eskisi değildir ama " süper baba " dizisinin yayınlandığı akşamlardan birindeyiz. Elimde bir yastık. Anneme beni ayaklarında sallaması için yalvarıyorum.
Soba yanıyor. Annemin elinde dantel örgü işi. Mandalina hatırlıyorum görünürde bir de.
" kızım sen artık büyüdün " diyor. Diretiyor annem. Sonra kıyamıyor bana. Yatıyorum . Sallamaya başlıyor. " ninni de söyle ne olur " diye yalvarıyorum. " tel sarar kızım tel sarar , tel bulamazsa ne sarar ? Ufacık yumaklar sarar " ı söylüyor.
Sonrasında uyuyakalmıs olacağım.
okulun harman yerine bakan bahçesinde köyün çocukları ile maç yapıyorduk. yaşım çok küçük olduğu için diğerlerinin baskısıyla kaleye ben geçmiştim.
çok yavaş gelen bir topu yakalayamamış üstüne bir de topuk vuruşuyla topu kaleye göndermiştim. gol olmuştu.
kaçan topu yakalamak için harman yerine doğru koşarken helikopter sesiyle olduğum yerde kalmıştım elimde topla. 3 helikopter harman yerine iniyordu ve ben onları mal mal izliyordum.
o aracın helikopter olduğunu, dönemin ise 12 eylül ihtilal dönemi olduğunu ise çok sonradan öğrendim.
o andan aklımda kalan şey ise benim hatamla yediğimiz golün unutulmasıydı.
garip bir şekilde mutluydum. bunu da askerlerin mataralarına su doldurmaya giderken arkadaşım cem'e söylemiştim. o ise helikopterlerin üstündeki pervanenin ne işe yaradığını soruyordu.
köydeyiz o zamanlar henüz bursa'ya taşınmamışız. rahmetlik dayım vardı. babamın dayısı. bizim evimiz köyün bir başında onların evi diğer başında. bazı günler oraya gidermişim. ben hepsini tek 1 gün olarak hatırlıyorum gerçi. evden çıkıyorum annem camdan takip ediyor. gidiyorum dayımın evinin önüne. dayımın kızı var ilk aşkım meliha tabi benden yaş yaş büyük. ama aşk işte. ne diyordum gidiyorum evin önüne boy sik kadar olduğundan mütevellit kapıyı açamıyorum. kapının önünden bağırıyorum. melikaamelikaa şeklinde. melika'nın hoşuna gidiyor bu durum camdan çaktırmadan bakıyor. ben görmüyorum tabi. cevap vermeyince oturup taşlarla oynuyorum falan. bu böyle bir süre gidiyor. sonunda dayanamayıp açıyor kapıyı. bir sofra kuruyorlar. masa o zamana kadar masada yemek mi yedik amına koyim. varsa yoksa yer sofrası. bana bir sandalye çekiyorlar yengemle birlikte. kendileri sekiye oturuyor böyle karşılıklı yemek yeme durumları.
ilk hatırladığım bu olması gerekir. yalnız birde köpek ısırma mevzusu var ki. anlatsam mı bilemedim. anlatayım amına koyim.
yaş yine aynı olması lazım. bu sefer kendi evimize yakın noktalarda geziniyorum. yerde ezilmiş bir kola kutusu. büyük abilerimiz top olarak kullanmışlardır muhtemelen. alıyorum elime hoplaya zıplaya gidiyorum. çok düzgün bir av köpeği yer yatmış. o zamana kadar korkum yok tabi köpekten. geçiyorum karşısına semt oturuşu pozisyonunda. kola kutusunu köpeğin önüne atıyorum, kapıyorum . atıyorum, kapıyorum. atıyorum, kapıyor. ağlayarak eve geri dönüş tabi. annem leğende çamaşır yıkıyor. beni ağlar görünce ne oldu oğlum diye bir bağırıyor. ve o muazzam cevap benden çıkıyor. köpük ısırdı.
bunlardan birisi daha önce oldu ama hangisi bilemiyorum. daha çok anı var bende. çoğu absürt şeyler. bir insanın başına hiç mi normal bir olay gelmez amına koyim. gelmiyor işte. hep saçma sapan şeyler. neyse bir ara otobiyografimi yazarım okursunuz.
Çocukluğumun geçtiği evdeyim salondan ara hole doğru gidiyorum elimde 1 milyon var, kağıt 1 milyon ey gidi. Babam vermiş parayı demiş ki "yarısını abine vereceksin".
Arka odaya giderken parayı ortadan ikiye yırtıp bir yarısını abime uzatıyorum, sonra abim salona gelip ev ahalisine olayı anlatıyor ve herkes götünü tutarak gülüyor.
la ben bunu uyduruyor muyum, rüya mı yoksa gerçek mi bilmiyorum ama hayatımın ilk görüntüsü bu resmen ya, çok acayip *
99 depreminde babamın kucağında bahçeye çıktığımı etrafın kapkaranlık olduğunu hatırlıyorum. o gökyüzündeki karanlığı karamsarlığı şimdi hatırlayınca çok kötü olurum.
yaşımın kaç olduğunu şu an tam hatırlamıyorum ama epey küçümen bir şeydim.
bolu'da dedemlerin evinde bir yaz günüydü. abimle dışarıda top falan oynuyorduk öyle, küçükken biraz uçarı-kaçarı bir çocuktum, sonra zamanla dinginleştim. neyse doğruluk, cesaretlik oynamaya karar verdik, şişeyi döndürdüm, abime çıktı soru hakkı, cesaretlik dedim neyime güveniyorsam. evin karşısında bir kümes vardı bizim, çık oradan atla dedi, bilenler tahmin edebilir ne kadar yüksekliği olduğunu. yapamam edemem desem de paşa paşa gittim çıktım. yerde de taş var tabi bir sürü, köy nihayetinde. atlamamla bağırmam bir oldu. sol el bileğim orta büyüklükteki bir taşın üzerine geldi tersine döndü resmen mal gibi kaldım öyle. abim de çevirmeye çalışıyor korkudan bileğimi düzelsin maksaydıyla halbuki daha çok acıyor, neyse çevirmeye çalıştıkça biraz düzeldi gibi oldu ama hala yamuk duruyordu gidip nasıl izah edecektim aptallık resmen. annem gördü ben abime bağırdım o görünce hep abimin yüzünden diye o da bana kızdı düzgün atlasaydın diyerek, e annem de bana kızdı. sinir katsayım iyice arttı tabi gittim odaya ağlayıp durdum ertesi saatlerde hastaneye gittik o hafta öylece yattım kolumu kıpırdatmadan.
annemle yan yanaydık, konuşamıyordum o zamanlar, ikimizde de beyaz boncuklu bordo bir elbise vardı. hayatımda gördüğüm en güzel kız gibi gelmişti o an.
emrah'ın bacısına aldığı kırmızı ayakkabıları şüphesiz. çocuk ayakkabısından başlayıp topukluya kadar dizmişti ve benim kırmızı ayakkabılarım vardı o dönem, bir daha hiç giymedim onları.
oturduğumuz apartmanın yol ile arasında bir demir kapı olan küçük bir bahçesi vardı. hatırladığım görüntü, demir kapının arkasindaydik, yoldan askerler geçiyordu sıraya girmiş halde. içlerinden biri "içeri girin" gibi bir şey söyleyip azarlamistı bizi. yıl 1980/81 falan.
tabi sonradan öğreniyoruz, büyüdükçe. askeri darbe, sıkı yönetim falan. 3 küsur yaşlarındaydım.
eskiden uzun mutfak çakmakları olurdu ocağı tutuşturmak için. yıllardan beri en erken ben kalkarım evde.
sabah 7-8'de ayaktayım daha fazla uyuyamam. pazar sabahı herkes mışıl mışıl uyurken,
ilk başta dediğim çakmağı almışım annem ve babam uyurken yanlarına girip üstlerindeki yorganı tutuşturmuşum.
yorgandan çıkan dumanın etkisiyle uyanan babam bi çırpıyla kovayla falan su atıp söndürmüştü.
sonrasını hatırlamıyorum muhtemelen geçici hafıza kaydı yaşadım. *
ateşle oynamayı çok severdim. ben de böyle bir manyakmışım.
