tsk nın kendilerine ayrılan devasa bütçeyle ne yapacağını şaşırmış olması durumudur. bu parayla adam gibi yatırım yapıp bunları kendi ülkemizde de üretmek mümkündür kanımca.
ya kardeşim delirtmeyin adamı. tsk tabi ki alacak bu füzeleri. yoksa caydırıcı güç diye bir kelimeden bahsedilemez. hava savunması olmadan hiç bir statümüz olmaz. ayrıca bu füzeler 20 yıllık bir ödeme planına bağlı. yani her yıl 400 milyon dolara geliyro ki bu da nerdeyse güvenlik için hiç bir şey. ayrıca halk açsa bunun sorumlusu tsk değil devlettir. adam gibi vergisini toplasa ekonomi politikası yapsa halk da aç kalmaz. amerika yıllık 600 milyar dolar harcıyor silaha onların halkı aç mı? demekki mesele güvenliğe ayrılan para değil.
tsk'nın görevlerinden en önemlisi halkın güvenliğini sağlamaksa eğer varsın aç kalalım yeter ki huzurumuz kaçmasın. ne yapsaydı tsk aşevi mi açsaydı? ülkelerin kalkınmasında en önemli etken bu sistemde sermaye birikimi ve yatırımdır. tsk * hiç olmazsa o parayı çarçur etmemiş, güvenliğimize yatırım yapmıştır. bu işler belli bir siyasi eğitim almış insanların anlayabileceği türden işlerdir, kahvehane muhabbeti yapıp vay efenim şöyle şerefsiz vay böyle şerefsiz deyip ana avrat babadan dededen miras kalmış gibi nedensizce sövüp saymak bi adım ileriye götürmez bizi. ****
eğer füze alırsanız, füzenin kurulacağı tarla kamulaştırılır tarlanın sahibi kazanır. dolayısla köylü kazanır, ülke kazanır; vatansever füzelerini amerika'dan alırsak sevdiğimiz vatanın daha önceden bazıları tarafından belirlenmiş yerlerine yerleştirirsek türkiye amerikanın ortadoğu'daki emelleri yönünde güzel bir adım atar, amerika'nın gözüne girer türkiye kazanır dedirtesi durumdur.
sadece halkı değil, bir yılda silaha harcanan parayla afrikada açlığın biteceğini bilen fakat o silahlara, insan öldüren makinelere para vermekten çekinmeyen, diğer ülkelerden farkı olmayan tsk dır.
öncelikle idaa yanlış. tsk'nın silah alma yetkisi yoktur. savunma bakanlığı silah alır. bu yüzden tsk silah alıyor diye, velvele yapmak yanlış olur. tsk ihtiyaç duyduğu silahları kendi bünyesinde üretir ki bizim ordumuz f16 savaş uçaklarına kadar her türlü savunma ve saldırı silahlarını üretmektedir. tsk hükümete bana orayı burayı vurmak için silah alın diye bir talepte bulunmamış, size silah satayım diye kapımıza gelen abd. hükümetle görüşmüşler ve onlarda bu duruma sıcak bakıyorlar. faiziyle beraber ödeyeceğimiz para 10 milyar dolar. bu füzeler ne işe yarayacak diye soracak olursanız cevabı hiç bir işe olur çünkü silahlar abd savunma güçlerini vuramıyor, yani füzeyi amerikan ordusuna fırlatsanız hedefe gitmiyor. öyle garip bir teknoloji. bizim bu silahları almamızdaki tek neden abd'de bulunan silah ekonomisini canlandırmak. en ters düştüğümüz komşumuz iranla bile savaş yapma olasılığımı yok denecek kadar az. israil için kullansan olmaz, iran için desen o da değil, süriye, ırak ile alıp veremediğimiz yok, kuzey ırak ise zaten kıçımızın dibinde uzun menzilli füzeye ne gerek var.
akp hükümetinin abd'ye yaranmak için yaptığı gereksiz siyaset.
vurun tsk'ya. bu tespiti yaparken halkın neden aç olduğunu tespit ettin mi yiğidim? ben ettim, muhtemelen sen ve senin gibi tsk düşmanı yobaz kesimin iktidara getirdiği hükümet. türk silahlı kuvvetleri, kendisine ayrılan bütçeyle ister füze alır ister tuvalet kağıdı, bu seni bağlamaz. oturur komuta heyeti, değerlendirir ve karar verir. madem bu kadar rahatsızsın git oy verdiklerinin karşısına dikil "türk silahlı kuvvetleri'ne çok para ayırıyorsunuz, onun yerine gidip dereleri ıslah edin, istihdam sağlayacak yatırımlar yapın." de. bunu de ki ben de elinden öpeyim senin. ama derdin sadece türkiye'nin ordusunu yıpratmaksa o eli öpmem o ele veririm canım.
bu ülkeyi tsk yönetiyor sana zihniyetin ürünü olan zavallı cümledir.
bu ülkedeki insanların yaşam düzeylerini hükümetin belirlediği gerçeğini kafası almayan ya da anlamak istemeyen kişiler bu ve bunun gibi saçma düşünceler içine girebilirler.
tsk bu ülkenin güvenliğini sağlamak için hangi teknolojik araç ve insan gücü gerekiyorsa bunu sağlamakla yükümlü olan bir kurumdur.
tsk'nın işini yapması, tsk'nın güçlenmesi bazılarının zoruna gidebilir.
''ne gerek var ki zaten kullanılmayacak.'' zihniyetini taşıyanlar yarın ''ne gerek var orduya tüm komşularımızla aramız iyi savaş falan çıkmaz.'' deme cahiliyetinde bulunabilirler.
ama şu unutulmamalıdır ki bu halk tarih boyunca ordusuna yememiş yedimiş, giymemiş giydirmiştir.
işte belki de bu yüzden her daim ''özgürlük'' rüzgarları bu halkın istediği gibi esmiştir.
anlaşılan aramızda bazı arkadaşlar pakistan'nın nasıl nükleer bir güç olduğunu bilmiyorlar! buyrun bu da hikayesi;
Pakistan'ın atom bombasının babası ve dünyanın gelmiş geçmiş en büyük nükleer tüccarı Abdul Kadir Han'ın yanında James Bond çırak kalır Kuzey Kore atom bombalarını büyük ölçüde ona borçlu. iran'ı nükleer güç yapan da o. Tam Libya'yı da kulübe sokuyordu ki bir 'aksilik' tüm planlarını alt-üst etti.
Gizli servislerin en yetenekli ajanlarına taş çıkartan maceraları ve on milyonlarca dolarlık servet edinmesini sağlayan entrikalarıyla, kesinlikle bestseller olacak bir roman malzemesi. Abdul Kadir Han'dan söz ediyoruz. Pakistan'ın nükleer bombasının babası. Dünyanın en büyük nükleer kaçakçısı. iran'a atom bombası sırlarını satan ve şimdi ABD'nin hedefi durumuna getiren tüccar bilim adamı. Dominique Lapierre-Larry Collins ikilisinin ("Paris Yanıyor mu", "Yasımı Tutacaksın", "Ey Kudüs" ve son olarak 11 Eylül saldırılarını konu alan "New York Yanıyor mu" belgesel romanlarını yazanlar) insanın soluğunu kesen "Bu Gece Özgürlük" kitabını okuyanlar ya da onun beyaz perdeye uyarlamasını izleyenler hatırlayacak.
Hindistan'ın ingiltere'den bağımsızlığını söke söke kopardığı ama din savaşıyla bölündüğü, Muhammed Ali Cinnah liderliğindeki Müslümanlar'ın Pakistan adıyla ayrı devlet kurduğu 1947'nin o kaos günlerinde, Bhopal'de 11 yaşındaki bir çocuk, çevresinde olup biteni dehşetle izliyordu. Hindular'ın katliamından kaçmaya çalışan binlerce Müslüman, can havliyle garı doldurmuştu. Vagonlardan yayılan çürümüş ceset kokusu tüm kente çökmüştü. 5 yıl sonra yollara düşme sırası onlara geldi. Rajastan çölünü kateden trenle Pakistan'a giderken, bir Hintli sınır muhafızı cebindeki dolmakalemi çekip aldı. Birkaç damla gözyaşı süzüldü yanaklarından. O dolmakalem, Hindistan'da kalan ağabeyinin armağanıydı. Pakistan'a varınca, milyonlarca mülteci gibi başlarını sokacak ev derdine düşen Han ailesini rüzgar Karaçi'ye sürükledi. Dış mahallelerden birinde derme çatma bir eve yerleştiler. Abdul Kadir Han, "üstün zekalı" denecek kadar yetenekliydi. 1960'da devlet onu burslu olarak Batı Berlin'e gönderdi. (Han gittiğinde Berlin Duvarı henüz inşa edilmemişti ama kent ajan kaynıyordu. Han nükleer bilgilerini uluslararası pazarda satışa çıkaracağı yıllarda gizliliği koruma önlemlerini tasarlarken, 1960'ların Berlin gözlemleri çok işine yarayacaktı. ) Batı Berlin'den sonraki durağı Hollanda'nın Delft Üniversitesi oldu, ardından da Belçika'daki Louvain Üniversitesi. Sonunda metalurji mühendisi diplomasını cebine koydu. Kusursuz Almanca ve Flamanca da öğrenmişti.
Abdul Kadir Han her şeyini çok basit görünen bir makineye borçlu. Tamburu ses hızıyla dönen 2 metrelik çamaşır makinesi düşünün. içine uranyum heksaflüorür koyun. Biraz bekleyin. Sonra makinenin üstünde biriken parçacıkları toplayın. Bunu aynı tip binlerce makineyle binlerce kez tekrarlayın. Alın size nükleer bomba yapmaya yeterli miktarda zenginleştirilmiş uranyum
Amsterdam'daki Urenco konsorsiyumunun santrfüj araştırmaları yapan laboratuvarında iş buldu. O günlerde tanıştığı, Hollanda kökenli bir Güney Afrikalı kıza, yani bir "Boers"e vuruldu. Evlendiler. 18 Mayıs 1974'te sadece onun değil tüm Pakistan'ın hayatını değiştirecek haber geldiğinde, Urenco'nun laboratuvarında 2 yılını doldurmuş ve çevresine güven vermişti. O gün Pakistan'ın can ve kan düşmanı Hindistan ilk atom bombası denemesini başarıyla gerçekleştirdiğini dünyaya duyurdu. islamabad'da kıyamet koptu. Başbakan Zülfikar Ali Butto'nun konuşmasını tüm Pakistanlılar şimdi bile ezbere tekrarlıyorlar: "Gerekirse kuru ot yiyeceğiz, gerekirse ondan bile vazgeçeceğiz ama mutlaka nükleer bombaya kavuşacağız." Butto'nun dramatik konuşması Han'ın yurtseverlik duygularını şaha kaldırdı. Çocukluğunda ailesiyle birlikte Hindistan'dan Pakistan'a göç ederken, bir sınır muhafızının ağabeyinin anısı dolmakaleme el koymasını anımsadı ve hıncı daha da bilendi. Hemen Başbakan'a mektup yazıp yaptığı işi anlattı, "Emrinizdeyim" sözcüğüyle noktayı koydu. Butto'nun cevabı "Acele gel" oldu. Ve Urenco'nun mühendisi birden ortadan kayboldu. Birkaç ay sonra islamabad'da ortaya çıktığında, koltuğunun altında çalıştığı laboratuvarda geliştirilen santrfüjlerlerin planları vardı. Sonsuz yetki verildi. Sınırsız bütçe de. Hemen -onun adını taşıyan- bir laboratuvar kuruldu: "Khan Research Laboratory." Tek görevi vardı; binlerce ama binlerce santrfüj üretmek. Sonra Han'ın James Bond'a nal toplatacak günleri başladı. Gerekli parçaları nerelerden bulacağını biliyordu. Urenco'ya malzeme veren şirketlerin listesini de çalmıştı. Güvenlik nedeniyle sürekli gözaltında tutulan o şirketlerle temasa geçebilmek için eski iş ve okul arkadaşlarının yardımıyla bir dizi paravan şirket kurdu. Birkaç yıl sonra o arkadaşlarını, isviçreli Friedrich Tinner'i, Hollandalı Henk Slobos'u, ingiliz Peter Griffin'i paraya boğacaktı. Şirketler ihtiyaç duyulan "hassas" parçaları fiyatına bakmadan topluyordu. Ama almak yetmiyordu, Pakistan'a ulaştırmak da gerekiyordu. Küresel rüşvet ağı oluşturdular: Armatörleri, gümrükçüleri, bürokratları, yollarına taş koyabilecek herkesi satın aldılar. 10 yıl sonra 1984'te ilk uranyum zenginleştirme fabrikasının kurdelasını keserken hayatının en mutlu, en gururlu ve de en onurlu gününü yaşıyordu. Pakistan'ın Muhammet Ali Cinnah'tan sonra en büyük kahramanı olmuştu. Sadece okullara, caddelere değil, futbol kulüplerine bile adı veriliyordu. Tüm kentleri dev posterleri süslüyor, evlere, işyerlerine, devlet dairelerine, hatta otomobillere fotoğrafları asılıyordu. O günleri müthiş bir keyifle şöyle özetleyecekti: "Batı'nın süper güçleri, Pakistan gibi yoksul ve geri bir ülkenin, uranyum zenginleştirme tekellerini delik deşik edeceğini akıllarından geçiremezlerdi." Han paha biçilmez bilgisini daha sonra dünya pazarındaki ama özellikle ve de öncelikle islam coğrafyasındaki potansiyel alıcıların hizmetine sundu. Elbette, zengin olma hırsının bu kararında etkisi vardı ama tek neden değildi; siyasal görüşleri ve inancının da hayli önemli payı bulunuyordu. Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı'nın Mısırlı Başkanı Muhammed El Baradey ilerde onu şöyle anlatacaktı: "Han sadece para için çalışmıyordu. Onun için ideoloji de önemliydi. Hatta paradan bile önemli ve öncelikli."
Han servetinin kaynağını şöyle anlatıyordu: "Ne yoluma çıkan bir kahvede çay içmeye kalktığımda, ne arabam bozulduğunda tamircide, hatta ne de çocuklarım için uçak bileti almaya kalktığımda, elimi cebime atıyorum. Herkes 'Hediyemiz olsun' diyor. Pakistanlılar böyle işte. Allah onlardan razı olsun."
Doğruydu. Pakistanlılar'ın "Yarı ilah" mertebesine yükselttikleri adam, iyi tanıdığı Batı'dan nefret ediyordu. Şöyle diyordu: "Tüm Batı ülkeleri sadece Pakistan'ın değil, islam'ın da düşmanıdır." Ve ekliyordu: "Bir islam ülkesinin atom bombasına sahip olmasına yardım etmek asla suç değildir!" Bilin bakalım ilk müşterisi kim oldu? Elbette iran. Yıl: 1987. iran'ın o sıralar askeri nükleer programı çıkmaz sokaktaydı. Bir türlü uranyumu zenginleştiremiyordu.
Han ilk temastan sonra Tahran'a gitti ve "P-1" santrfüjünün planlarını verdi. ilkel modeldi bu. iranlılar çalıştıramadı. Han daha sonra iki konteynerle 500 santrfüj yapmaya ve küçük de olsa bir nükleer tesis kurmaya yetecek parça gönderdi. Karşılığında da nakit olarak 3 milyon dolar aldı. iki valiz dolusu "Yeşil", Dubai'de elden teslim edildi. Bu siftahtan sonra Dubai'yi kurduğu "Scomi Precision Engineering" adlı şirketin operasyon merkezi yaptı. Başına da oğlu gibi sevdiği bir Sri Lankalı getirdi: Buhari Seyyid Abu Tahir. 34 yaşındaki kara kuru genci "Bana ulaşmak isterseniz onunla temasa geçmeniz yeterli" güvencesiyle tüm "müşterileri"yle tanıştırdı. Sonra 1990 Ekim'inde ikinci müşteri göründü: Saddam Hüseyin. Irak o sıralar Kuveyt'i işgal etmişti ve ABD "Ya çık ya çıkarırım" diye tehdit ediyordu. Yine islam dayanışması dürtüleriyle Han ona santrfüj ve atom bombası planları satmayı teklif etti. Ancak Saddam yanıt vermedi. CIA'nın kendisine tuzak kurmuş olmasından kuşkulanmıştı. Han omuz silkip yeni pazarlara yöneldi. Oltaya Kuzey Kore takıldı. Ona önce 1992'de plutonyum fabrikası sattı, ardından santrfüj karşılığı Pakistan'a 20 orta menzilli füze kazandırdı. Kuzey Kore'yi Suriye, Mısır ve Suudi Arabistan'ın izlediği söyleniyor. Ama yalanlıyorlar. Günahları boyunlarına. Ve nihayet Han'ın da sabırsızlıkla beklediği müşteri kapıyı çaldı: Libya. Han'ın adamları ile Libyalılar arasında ilk görüşmeler nerede yapıldı dersiniz? istanbul'da! Onu Kazablanka ve Dubai'deki buluşmalar izledi. Görüşmelerde Libya heyetine Başbakan Yardımcısı Muhammed Matuk başkanlık ediyor ve Han'ı sınıyordu: Sözüne güvenilebilir mi? Kader ortaklığı yapılabilir mi? Cihazları gerçekten işe yarıyor mu? Han müşterisinin kuşkularını gidermek için 1998 başında 20 tane
Batı istihbarat servisleri henüz kesin kanıt bulamadılar ama Abdul Kadir Han'ın El Kaide'nin çekirdeğinde yer alan "Leşker El- Toyba" örgütünün üyesi olmasından kuşkulanıyorlar. Ve bir cevapsız soru onlara soğuk terler döktürüyor: Han acaba Usame Bin Ladin ya da adamlarıyla bağlantı kurdu mu?
"P-1" santrfüjünü Libya'ya ulaştırdı. Yanında 200 kadar santrfüj üretmeye yetecek malzemeyi de. Bu parçalarla Trablus'un banliyösü Al-Asham'daki uranyum zenginleştirme fabrikası kuruldu. O yılın, 1998'in 28 Mayıs'ında Pakistan ilk nükleer denemesini yapınca, başta Libya olmak üzere tüm müşterilerin Han'la ilgili son kuşkuları da atom bombasının mantar biçimindeki dumanları gibi dağıldı. Kaddafi hemen bin santrfüj birden sipariş etti. Ama gelişmiş modelden, yani P-2 sınıfından olacaktı. Her P-2 santrfüjünde 100 parça olduğu düşünülürse, 1 milyon parça anlamına geliyordu bu! Han siparişi karşılayabilmek ve CIA'nın dikkatini çekmemek için malzemelerin üretimini Avrupa ve Asya'da bir düzine fabrikaya dağıttı. Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı raporlarına göre, aralarında epey Türk üretici de vardı! O fabrikalar da hammaddeleri 30 ülkeden sağlıyorlardı. işin büyüklüğünü düşünün. Libya'ya ilk teslimat 2002 sonunda gerçekleşti. Kaddafi'den bir sipariş daha geldi: Santrfüj yedek parçaları üretecek anahtar teslimi fabrika istiyordu. Hanhem fabrikayı kurmayı, hem de çalıştıracak elemanları yetiştirmeyi taahhüt etti. Bir grup Libyalı staj için Malezya, ispanya ve Güney Afrika'ya gönderildi.
Kaddafi'nin son derece gizli fabrikasının adı bile konulmuştu: "Shop 1001." Ancak kağıt üstünde kaldı. 4 Ekim 2003'te Alman bandıralı "BBC China" gemisi italya'nın Toranto limanına yanaştı. ingiliz MI6 ve CIA'nın talebiyle italyanlar gemideki Libya'ya teslim edilecek 5 sandığa el koydular. içlerinde santrfüj parçaları vardı. Ve Kaddafi 19 Aralık 2003'te dünyayı şaşırtan bir açıklama yaptı: "Libya'nın atom bombası üretmeyi hedefleyen programı vardı ama artık vazgeçiyordu." Uluslararası Atom Enerjisi Ajansı hemen Trablus'a denetçilerini gönderdi. Onları CIA ve MI6 ajanları izledi. Trablus'a birkaç kilometre uzaklıktaki Canzur kasabasında gizli bir tesiste Libyalılar'la buluştular. Kaddafi'nin adamları iki plastik poşet verdiler. içlerinde atom bombasının montaj ve kullanım şemaları vardı. Ve de poşetlerin üstünde geldikleri yerin adresi yazılıydı: "Good Looks Tailor, Islamabad." Abdul Kadir Han'ın terzisi! (John Le Carre'nin 'Panama Terzisi' romanı bile bu kadar gerilimli değildi.) Sonra ABD Dışişleri Bakan Yardımcısı Richard Armitage, Pakistan'a gidip Devlet Başkanı -Beşiktaş fanatiği- General Pervez Müşerref'e bir dosya uzattı. Ve 4 Şubat 2004'te Pakistan TV'leri yayınlarını kestiler. Ekranda Abdul Kadir Han belirdi: "Sevgili kardeşlerim. Bu konuşmayı kendi kararım ve özgür irademle yapıyorum ve sizlere en içten pişmanlık duygularımı iletmek istiyorum. Evet, ben nükleer füzelerimizin planlarını yabancı ülkelere sattım. Lütfen beni bağışlayın." Ertesi gün de Müşerref göründü ekranlarda: "Ulusal kahramanımızın bazı hataları oldu. Ama onları kabul ettiğine göre, ben de kendisini affediyorum." ABD de Pakistan ordusunun Usame Bin Ladin'le savaşa daha yoğun ve de daha samimi katkısı karşılığı Han'ı sorgulamaktan vazgeçip dosyasını -şimdilik- kapattı. Nükleer kaçakçılık faaliyetlerinden kimbilir kaç on milyon dolarlık nakit paranın yanı sıra Pakistan'da 6 villa ve bir düzine restoran, iran'da Hazar kıyısında muhteşem ev, Londra'da malikane, Fransa ve isviçre'de şatolar, Güney Afrika'da uçsuz bucaksız arazi, Dubai'de gökdelen, Mali'de 5 yıldızlı otel sahibi olan Han bir yıldır evinde göz hapsinde. Ve sırça köşkünde volta atarken her gün en az 10 kez aynı cümleyi tekrarlayor: "O Hintli sınır muhafızı ağabeyimin armağanı dolma kalemimi almayacaktı..."
halk açken füze alan karşı komşu cevat amca demeye benzer bu. ulan ne tsksı. tsk kendi cebinden mi veriyor o parayı? alan akp genco akp. kendi partine toz kondurmamak için seksen takla atsan da akp.
bir savaş çıksa bu sefer tsk muhimmat yetersizliğinden dolayı şavası kaybetse bu sefer ühü ühü diye ağlanılır. bu entrye devam etmeyeceğim çünkü ağlaklıkla varolan, beyin yapısı taş devri insan olana ne yazı yazılır ne de birşey yapılır he he haklısın bak bakayım ben dışarda mıyım denilir ve geçilir.
aç halkını koruma derdinde olma ihtimalini düşündürendir. görevinin bu olması ihtimali arttırır zira halkın aç olmasından sorumlu hükümet ülkenin iç ve dış tehditlere karşı korunmasından sorumlu olan silahlı kuvvetlerdir. **
--spoiler--
ABD yönetiminin Türkiye'ye 7.8 milyar dolarlık Patriot füze sistemi satacağı yönündeki iddialar bir süredir gündemi meşgul ederken, Yunanistan, 250 kilometre menzilli Scalp füzelerini teslim aldı.
Yunanistan, Fransa'dan 250 kilometre menzilli füze satın aldı. Teslim alınan Scalp füzeleri Mirage 2000-5 model uçaklarda kullanılacak.
Ta Nea gazetesi, Scalp füzelerinin Tanagra mevkiindeki Thiseas hava üssünde bulunduğunu yazdı.
Yunanistan'ın bu füzelerle savunma alanında ilk kez Türkiye'ye karşı avantajlı konuma geçtiği yorumu yapıldı.
Gazetede yayımlanan krokilerde, füzelerin Meriç bölgesinden fırlatıldığında istanbul'u, Midilli ve Rodos'tan fırlatıldığında ise Ege bölgesinin tümünü ve iç Anadolu'nun bir bölümünü menzili içinde bulundurduğu gösterildi.
--spoiler--
aç olan halkı birtakım tehlikelerden korumak amacıyla yapılmış,"8 milyar dolarla füze üretmek için altyapı kursana!" denilmesini gerektiren harekettir.
millet parasıyla evet iftarı vererek, iftarda siyasi evet nutukları atarak inanç istismarı yapmaktan daha hayırlı, doğru dürüst yerinde bir iştir. Görevini yerine getiren askerlerimizi kutluyoruz.
