henüz beş yaşındayken hayallerini kurduğum çekilişten kazandığım kırtasiye setinin kartını mutlulukla gösterdiğim teyze, o kartı alıp dantel poşetinin içine attığında.
sonra o seti kızlarının elinde gördüğümde.
Kırılarak. Kırılan yerleri yapıştırmaya çalışırken paramparça olarak. Hala güvenmemeyi öğrenmedim aslında. Tek öğrendiğim herkese bir şansın kafi olduğu. Boşa harcayana ikinci şansın fayda etmeyeceği.
insanlar bencildir. cikari olmayan islere ellerini surmezler.sevmek sevilmek onlar icin bir kriter degildir. bana dokunmayan bin yasasin prensibiyle hareket ederler.
