refleks olarak insanların doğru söylediklerini inanırdım hep. sonra az kalsın dolandırılma vari bir olaya maruz kalacaktım. bu durum çok zoruma gitti ve beni üzdü. daha sonra insanların doğru söylediği yönündeki karineyi tam tersine çevirdim. bu şekilde daha doğru hareket ettiğimi düşünüyorum.
Güvenmemeyi değil de güvenmeye gerek duymayı nasıl bıraktığımı söyleyeceğim. Aşırı sert görünen bir tipimdir normalde ama aslında çok hassasım. Bazen değer verdiğim birinin en ufak lafına bile kırılabiliyorum. Bir gün benim için çok değerli biri kalbimi kırdı. Sözleriyle falan da değil. Bir şey yaptı ve kırıldım. Ama ona bunu söylemedim özür diledi çünkü. Sonrasında 4-5 yıllık arkadaşıma anlattım. Özür diledi ama kafama takıldı dedim. Ve bana duygularımın abartı olduğunu söyledi. Ayrıca daha fazlası. işte o zaman güvendiğim birinin bile beni tanımadığını gördüm. Ben birine güvenmek mi istiyordum yoksa anlaşılmak mı? Anlaşılmak istemiştim. Derin bir insanım ve o bunu farkedemedi. Yüzeysel biri olduğu için duygularıma abartı dedi. Bence güvenmek demek yargılanmayı kabul etmek demek. Çünkü güvendiğiniz birine kendinizi açıyorsunuz. Kendini açmak, ona ruhundan bir parça vermek demek bana göre. O yüzden herkese karşı belli bir mesafenin olması en güzeli. Ben bunu farkettikten sonra biraz daha kapalı kutu oldum. Ama bu yüzden güçsüz hissediyorum. insanlara sorunumu söylersem bütün özgüvenim gücüm kaybolacakmış gibi.
Ekleyeyim, (bana göre) güvenmek her şeyini anlatmak değil. Karşındakinden emin olmak. Kendinizi bile tam anlamıyla tanıyamazsınız o yüzden insanlara yerini göstermekte fayda var. Karşınızdaki kişiden emin olmak, onu yanlış tanıdığınızı farkettiğinizde hayal kırıklığına uğramak demek. Tabii bu sadece bir ihtimal.
Güven duygusunu kaybederek yaşamak, insanın başına gelebilecek en acı durumlardan biridir.
Yaşamı zorlaştırır hatta işkenceye çevirir, huzur kalmaz.
Kendinize bu kötülüğü yapmayın!
Güvenmemeyi değil, kime, ne kadar güvenebileceğimizi öğrenmeliyiz.
öğrenme dediğimiz şey yaşantılar sonucu meydana gelen şeylerdir, işte insanoğlu ya da canım beşer güven ve güvenmeme sınırında güvenmemeyi öğrenmiştir. o günlerden beri kayıptır güven var mı görebilen kendine teslim edebilen?
“Beni hapiste vurdular Keje ölmedim. Hastalandım bir ciğerimi orda bıraktım,gene ölmedim. Çok dövdüler beni kan kustum ama ölmedim. Yaşadım seni bir kez daha görebilmek için yaşadım.”
Bkz: ihanet
En ilkel duygulardandir güvenmemek. O duygu sayesinde hayatta kalır tüm canlılar milyonlarca yıldır. yuzde yüz güveniyorum denildiğinde bile bir ihtimal zihin altında durur ki olası bir durum karşısında teselli ikramiyesi gibi bir ben biliyordum olsun elinde.
salak mısınız evlatlarım siz?
bak bak, güvenme duygularını kaybetmişmişler. hahahah.
yahu güven dediğin şeyin tek bir türü mü var sanıyorsunuz?
kiminin sadakatine güvenirsin, kiminin iş bitiriciliğine ve eminim ki kimse en azından bir kulvarda güvenmediği kişiyi hayatında tutmaz.
şahsen benim insanlara güvenimi kaybettiğim tek nokta destek olmamalarıydı. yani kendi başına yapacaksın her şeyi diyordum. ihtiyacın olduğunda kimse sana yardım etmeyecek falan.
hâlâ kendi ayaklarımın üstünde durma isteğim var, hâlâ kimseden destek almak istememe gibi isteklerim (hassasiyetim) var ama birine bu konuda güveniyorum uzunca bir süredir. ihtiyacım olsa yardım eder diyebiliyorum, güveniyorum, inanıyorum daha doğrusu.
işin doğrusu insana göre muamele etmek gerekiyor. bir insana ilk kez baktığında ben buna güvenirim ya da güvenmem demezsin ki, hâl ve hareketlerinden sana o güveni ya da güvensizliği aşılar. bence siz o kırıldığınız yerden hassaslaştığınız için dikkatinizi oraya veriyorsunuz ve en iyisi gelene kadar da kimseye güvenmezsiniz o konuda muhtemelen. ehehe.
