yok arkadas dogru duzgun guven veren bir insan da yok ki.
hadi ben guvenemiyorum paranoyagim diye kendimi suclayacagim yapabilsem ancak insanlarin guvensizlik isaretlerini boyle yorumlamak malliktan baska bir sey degil. polyanna olamiyorum olanlarin sonu da malum zaten. tedbir almak lazim, isaretleri gorup aksiyon almak lazim.
hep aklıma düşen şüphedir. gerçekten çok sinir bozucu bir his ama bu hisler doğru da çıkabiliyor. Ciddiye almamaya çalışsam da bu his içimde oluşuyorsa sevgi zamanla azalarak yerini duygusal açıdan duvar örmeye ve uzaklaşmaya bırakıyor. Normal bir insan olsam da içimde oluşan bu şüpheler beni bazen tedirgin ediyor. Ben şuna inanıyorum içimde bu his oluşup güçlenmeye devam ediyorsa Allah ileride olacak bir ayrılık durumuna karşı beni hazırlıyor diye düşünüyorum.
her an temkinli davranmayı gerektirir. insanı öylesine yorar ki her kelimeyi, hareketi irdelemekten başka şey düşünecek hal kalmaz. eğer ki çok güvendiğiniz bir kişi tarafından sarsılmaya başlanan bir güvense koca bir boşluk alır yerini.
böyle bir yetiye sahip olmamaktır belki de. güvenme melekesinin eksikliğidir, ha? doğuştan gelen bir şeydir belki. ya da güveniyorsundur da, güvenin boşa çıkınca üzülmüyorsundur. insanlardan beklentin sıfırın altındadır. kendi kendine yetmeye çalışıyorsundur. kendi ayaklarının üstünde bir birey olarak var olmaya çalışıyorsundur. birkaç kere görmüşsündür belki, güvenin ne kadar boşa çıkarılabileceğini. ve belki de üzülmüşsündür ama belli etmemeye çalışmışsındır. zordur çünkü en güvendiğin kişilerin senin güvenini boşa çıkarması, bunu başkalarına anlatmak ise daha zordur. zira senin arkadaş seçimini yanlış yapmandan tut, sana acımalı gözlerle bakmaya kadar her türlü istenmeyen davranışı sergilerler insanlar, böyle bir şeyi duyduklarında.
insanın, yaşadıklarından ders alması sonucu;
Empati yaparak yaşaması ve her yaşadığını o an'a yorması; "acaba böyle olursa, yine şu sonuca varır mı?" düşüncesi sonucu yaşanan üzücü durumdur.
şu son zamanlarda çok fazla yaşadığım bir durumdur. sonuncusunu da bu gece yaşamış bulunmaktayım. kime neye nasıl inancağım hakkında bir fikrim yok. yuvarlanıp gidiyoruz işte öyle.
herkes böyle diyor da, o zaman kimse kimseye güvenmemiş olmuyor mu? kim gerçekten güvenilir? kim kendi doğruluğunu ispat edebilir? insan güvenmezse ölür arkadaş!
geçmişte güvendiği, değer verdiği, her zaman yanımda olur dediği kişilerin aslında sizi hiç önemsemeyen hiç bir zaman size destek olmayan insanlar olduklarını öğrenilmesine karşılık verilen tepkidir. bu durum insanı ön yargılı olmaya yöneltir ve her insan güvenilmezdir düşüncesini beyninize yerleştirir. oldukça kötü ve psikoloji bozucu bir durumdur.
sebepsiz yere oluşmayacak bir savunma mekanizması. büyük ihtimal çok sevdiğiniz biri tarafından ihanete uğramışsınızdır. çok güvenmişsinizdir ona ama en adinin, en aşağılığın yapmayacağı bir kazık atmıştır size. yoksa insan niye güvenmesin ki? güven kaybetmektense para kaybetmeyi tercih edenler bile var. o kadar da değerli bişey.
Kalabalığın ortasında yalnızlık, aydınlığın ortasında karanlıktır . Olmaz işte, güvenemezsin. Konuştukça karşındaki, acaba ne zaman niyetini belli eder dersin. Belki mutlusundur ama belli edemezsin... Korkarsın bir daha kırılmaktan, ağlamaktan gecelerce, depresanların gelir aklına... istersin, sarılmak belki, belki bi buse en masumundan , korkarsın ya onun istediği daha fazlaysa? Ya o bedenimde birtek kalbimi istemiyorsa? Ya ben yine kandırıyorsam kendimi... Korkarsın, teslim olmaktan, sus be adam , işleme kanıma , ben umutlarımı , ben inancımı, ben güven duygumu kaybettim demek istersin haykırırcasına...
