Kalabalığın ortasında yalnızlık, aydınlığın ortasında karanlıktır . Olmaz işte, güvenemezsin. Konuştukça karşındaki, acaba ne zaman niyetini belli eder dersin. Belki mutlusundur ama belli edemezsin... Korkarsın bir daha kırılmaktan, ağlamaktan gecelerce, depresanların gelir aklına... istersin, sarılmak belki, belki bi buse en masumundan , korkarsın ya onun istediği daha fazlaysa? Ya o bedenimde birtek kalbimi istemiyorsa? Ya ben yine kandırıyorsam kendimi... Korkarsın, teslim olmaktan, sus be adam , işleme kanıma , ben umutlarımı , ben inancımı, ben güven duygumu kaybettim demek istersin haykırırcasına...
sebepsiz yere oluşmayacak bir savunma mekanizması. büyük ihtimal çok sevdiğiniz biri tarafından ihanete uğramışsınızdır. çok güvenmişsinizdir ona ama en adinin, en aşağılığın yapmayacağı bir kazık atmıştır size. yoksa insan niye güvenmesin ki? güven kaybetmektense para kaybetmeyi tercih edenler bile var. o kadar da değerli bişey.
geçmişte güvendiği, değer verdiği, her zaman yanımda olur dediği kişilerin aslında sizi hiç önemsemeyen hiç bir zaman size destek olmayan insanlar olduklarını öğrenilmesine karşılık verilen tepkidir. bu durum insanı ön yargılı olmaya yöneltir ve her insan güvenilmezdir düşüncesini beyninize yerleştirir. oldukça kötü ve psikoloji bozucu bir durumdur.
herkes böyle diyor da, o zaman kimse kimseye güvenmemiş olmuyor mu? kim gerçekten güvenilir? kim kendi doğruluğunu ispat edebilir? insan güvenmezse ölür arkadaş!
şu son zamanlarda çok fazla yaşadığım bir durumdur. sonuncusunu da bu gece yaşamış bulunmaktayım. kime neye nasıl inancağım hakkında bir fikrim yok. yuvarlanıp gidiyoruz işte öyle.
insanın, yaşadıklarından ders alması sonucu;
Empati yaparak yaşaması ve her yaşadığını o an'a yorması; "acaba böyle olursa, yine şu sonuca varır mı?" düşüncesi sonucu yaşanan üzücü durumdur.
