Anlatamadıklarını,söyleyemediklerini yazmak bana hep iyi gelmiştir.Önceden bunu günlük yoluyla yaparken şimdi bunun için sözlük var. Günlüklerimi yaktım,onlarda yazan her detayı daha keskin hissetiğim için ve bir kısmını annem görüp bilmediği,görmediği şeyleri görüp üzüldüğü için.Yeni günlüğüm burası belki bir gün görmelerini istersem giderken bırakabilirim.
Bir aralar olmasını istediğim tek şey olan gelecekti doğacak kızıma mektup tarzında yaptığım eylem. Kızım falan olmayacağını bildiğim için bıraktım. Ben ne birini severim ne de birinden çocuk yaparım maalesef. Üzücü.
Gelecekte bir kenara oturduğunuzda o güzel eski anılarınızı sanki geçmişe dönmüş gibi orada hissediyormuş gibisine okumak ve hissetmektir. Çok güzel bir eylemdir günlük tutmak. Bende tutuyorum halen.
Üniversitede okurken yaptığım eylem. Daha sonra da yaptım. ne bileyim bir süre sonra hayatımda yazmaya değer bir şeyin olmadığını gördüm sanki. Hiç bir şey yazamadım. Belki de bu ara sosyal medya geliştiğinden yazacak bir şey bulamıyorum. ne bileyim...
yıllar sonra hatırlamak istediğin anların notunu al derim. yoksa o sayfalar sana mutsuzluk getirir.
iyi geceler ahali.
: yaklaşık bir sene sonrası editi
sevgili sözlük, günlük tutmak yazımın küçülmesine sebep oldu. şu aralar son sayfalarındayım. o defterin bitmesini istemiyorum hayır aynısından da bulamadım mavi kapaklısını buldum da, ona da yazınca benimseyemediğimi farkettim. hayat bi derenin akması gibi akıp geçiyor, biçok şey görüyoruz, o anları güzelleştiren şeyler, düşüncelerimizin zamanla değişimlerini görüyoruz. günlük bi nevi eski bene tutulan ayna. o parçamızı unutturmayan ve üzerine neler koyabildiğimizi gösterendir. yazınca laf lafı açıyor bi de, düşüncelerin nereye kadar gidebildiğine şaşıyor insan. iyidir tutun günlük.
:ben ne ara editlemişim aghsf hala bulamadım aynısını. hatıralar kafamda silikleşmeye başladı iyi mi? seri defter getir karşim. (29.08.19)
:heyyy eski ben, buldum buldum. gözün arkada kalmasın dhjf gittikçe küçültüp yazdım yakında pirinç üzerine yazcam hdjf
Ben genelde iki gun kolum kopana kadar yazip sonrasinda devam etmem. Modern gunluk olarak twitteri kullanıyorum. Benim gibi usengeclere tavsiye ederim.
17 yasimdan 21 22 yasima kadar tuttum, yani çocukça bir heves olarak değil ciddi ciddi bir yazmayi bir sığınak olarak gördüğüm icin tuttum.
ne zaman gecmis senelerde rastgele açıp okusam bi kac sayfa mutlaka gozlerim dolar, sinirlenir oyle kapardim.
5-6 defter de ayni sekilde.
sonra bir gun bud defterlerde benim yüzumu güldürecek bir olay aradim.
bulamadim.
hep huzun, hep duygusal, kalemden hep aci hikayeler cikmis. arada bir iki sayfaya çöp adamlar yapip onlari savastirmisim bi onlar guldurdu.
sonra sinirlendim madem guzel bir sey yazmiyorum, yok yani yasamiyorum ne diye tutuyorum bu amk günlüğünü.
gelecek guzel gunleride gecmisle bok edeyim diye mi diyip günlük tutmayi biraktim.
simdi tekrar baslamaya korkuyorum.
ama cok guzel bir sey gunluk tutmak, o defter doldukca cocukca bir mutluluk duyuyordum.
2006 dan beri sürekli tutarım. Arada okuduğumda nasıl küçük meseleleri dünyanın sonu gibi görüşüme hayret eder, şu anki sıkıntılarımın da aslında o kadar küçük olduğunu kabul etmeye çalışırım.
Yazmak en büyük delildir. Beyninizin sokak duvarlarına yazın. Tekrar oralara yolunuz düşerse okursunuz. insan beynini harita gibi kullanma kabiliyetini geliştirmeli.
o kadar çok şey hatırlıyorumki, unutamadığım özel anılar falan günlük tutmaya gerek yok hepsi aklımda. çok pislik bi özellik herşeyi hatırlıyosun bazen acı çekiyosun istemsiz.
Ne zaman günlük tutmaya karar versem .. yazdığım
ilk sayfadan sonra, ya birisi bulur okursa korkusuyla sayfayı koparıp
yakardım.. ha o da yetmezmiş gibi küllerini bir poşetin içine koyardım,
gidip komşunun çöpüne atardım.
Olur da külleri birleştirirlerse okurlarsa benden bilmesinler diye, biliyorum imkansız ama işte düşünün
artık içine neler yazıyordum.
