Biz insanlar zaman zaman ne kadar da anlaşılmaz oluyoruz. Hepimiz gökyüzüne eşit mesafede olduğumuz halde çoğu zaman alçalmak için adeta birbirimizle yarışıyoruz.
yagmurlu ve bulutlu. işte bu havada polisiye bir kitap okunur. Pipoyu çıkaralım gozlugumuzu takalim ve pencere kenarindaki koltuga oturup olaylara kaldığımız yerden devam edelim.
Bugün pazar.
Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün bu kadar benden uzak
bu kadar mavi
bu kadar geniş olduğuna şaşarak
kımıldanmadan durdum.
Sonra saygıyla toprağa oturdum,
dayadım sırtımı duvara.
Bu anda ne düşmek dalgalara,
bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.
Toprak, güneş ve ben...
Bahtiyarım...
