Gün yetmiyor bana, kendimle ilgili bir şey yapamıyorum gibi geliyor gün içinde. Ki büyük ölçüde doğru.
Rutin işler, çalışmak vs günümü işgal ediyor. Uyumak hayattan çalıyor gibi geliyor.
Gece film izlemek, kitap dergi karıştırmak, bir şeyler içmek... Sanki bütün günü bunlara ulaşmak için aşmışım gibi hissettiriyor.
Platonik aşkımı düşünmemdir. Kendisi şimdi yeni evlendiği eşiyle kol kola uyuyordur kesin. Zoruma gidiyor be sözlük. Çok hemde. Onun anasını sikeyim ben.
Hiç arkadaşım yok insanlar dışarı da fırıl fırıl geziyor ben en son 4 gün önce mi 5 gün önce mi dışarı çıktım hatırlamıyorum bide lys sonuçları hala açıklanmadı o da ayrı moralini bozuyor off off.
Gün boyu robot gibi yapmamız gerekenleri yaparken bize kalan bir gece oluyor. Düşünmeyi, hatırlamayı, özlemeyi, gülmeyi veya ağlamayı. Kendini özlüyor insan bu karmaşanın içinde.
Sormuşlar dervişe: "Hayat nicedir?" Demiş ki; "Hayat bilmecedir... Attığın her adım bir hece... Çözene gündüz, çözemeyene gecedir..."
Gecenin gündüzden daha canlı ve daha renkli olduğunu düşünüyorum şimdilerde delice...
