(bkz: hachiko) filmindeki bir köpeğin sahibine duyduğu sevgidir . Gerçekte yaşanmış bir olay olmakla beraber sahibi öldükten sonra her gün 9 yıl boyunca tren garının önüne giderek sahibinin bir gün geleceğini beklemiştir ve köpek öldükten sonra heykeli tren garının önüne konulmuştur ve hala orada durmaktadır .
"Sev beni diye yalvardı kadın. Ölene kadar koynumda kal diyen adamın sevgisini anlamayıp sevmesi için yalvardı. Adam ruhunu kadına karşılıksız veriyorken kadın emin olamadığı sevgi için yalvardı. Sevmek veya sevilmek değildi gerçek. Hissettiremediğimiz sevgi ne kadar gerçekti ki?"
(1) insanların ve meleklerin dilleriyle konuşsam, ama sevgim olmasa, ses çıkaran bir bakır ya da çınlayan bir zilden farkım olmaz. (2) peygamberlikte bulunabilsem, bütün sırları bilsem, her bilgiye sahip olsam, dağları yerinden oynatacak kadar büyük bir imanım olsa, ama sevgim olmasa, bir hiçim. (3) varımı yoğumu sadaka olarak dağıtsam, bedenimi yakılmak üzere teslim etsem, ama sevgim olmasa, bunun bana hiçbir yararı olmaz.
(4) sevgi sabırlıdır, sevgi şefkatlidir. sevgi kıskanmaz, övünmez, böbürlenmez. (5) sevgi kaba davranmaz, kendi çıkarını aramaz, kolay kolay öfkelenmez, kötülüğün hesabını tutmaz. (6) sevgi haksızlığa sevinmez, gerçek olanla sevinir. (7) sevgi her şeye katlanır, her şeye inanır, her şeyi umut eder, her şeye dayanır.
(8) sevgi asla son bulmaz. ama peygamberlikler ortadan kalkacak, diller sona erecek, bilgi ortadan kalkacaktır. (9) çünkü bilgimiz de peygamberliğimiz de sınırlıdır. (10) ne var ki, yetkin olan geldiğinde, sınırlı olan ortadan kalkacaktır. (11) çocukken çocuk gibi konuşur, çocuk gibi anlar, çocuk gibi düşünürdüm. yetişkin biri olunca çocukça davranışları bıraktım. (12) şimdi her şeyi aynadaki silik bir görüntü gibi görüyoruz, ama o zaman yüz yüze görüşeceğiz. şimdi bilgim sınırlıdır, ama o zaman, bilindiğim gibi tam bileceğim. (13) işte, kalıcı olan üç şey vardır: iman, umut ve sevgi. bunların en üstün olanı da sevgidir.
güvendir.her ne olursa olsun güvenebilmektir. dolayısıyla kimse güvenmediği bir insanı gerçekten sevmez, sevemez.
ailede başlar gerçek sevgi. karşılıksızdır, katıksız.bu yüzden daha bebekken ağlar insanoğlu ana-babanın kollarından alınıp sevilsin diye başka kollara verilirken. bilir çünkü, hisseder güvendedir o kollarda. gerçek sevgi, ''seni seviyorum'' dan ibaret değildir, güven duymalıdır insan sevdiği insana.güvenmek de ''sana güveniyorum'' demek kadar basit değildir pek tabi.
vardır. karşındakini olduğu gibi; değiştirmeye, dönüştürmeye çalışmadan. günahıyla, sevabıyla, iyi günde, kötü günde, etiyle, kemiğiyle sevmektir. birbirinizi layıkıyla taşıyabilmektir. "ruh eşini" bulmaktır. Ruh eşi var mıdır? vardır. bulur musun? o ayrı. ya bulursun, ya çok geç bulursun, ya yanlış zamanda bulursun. ya da hiç bulamadan göçer gidersin.
imla
tanımlanamaz. dünyadaki bütün kelimeleri birleştirip öznesi o olan bir cümle kurmaya çalışsan da bir yanı hep eksik, tadı hep yavan kalandır. göğüs kafesindeki bilir onu en iyi, başkası da anlamaz halinden.
çok göreceli bir kavram olmasına rağmen çoğu insanın ailesinden bile görmeden bu dünyadan ayrıldığı sevgi.
işin acı kısmı, bazı insanların aileden aldıklarının maksimum düzeyde olduğu yanılgısını taşımaları ve daha fazlasını aramamalarıdır.. Aramak acı getireceğinden bir yerde tekler durur insanlar. Aynı şeyleri yaşamaya devam ederler.
bak: "en çok seni seviyorum" diyorum, ama gerçek sevgi bu değil belki, "sen bir bıçaksın, ben de durmadan içimi deşiyorum o bıçakla" dersem, gerçek sevgiyi anlatmış olurum belki.
