Zaman gazetesinin internet edisyonundaki yorumlarda rastlanabilecek bir durum. genelde yazarı övgü ile yücelten cümlelerin arasına sıkışmış olan bu rahatsızlık durumunu, daha çok hüseyin gülerce ve şahin alpay gibi yazarların köşe altında bulmak mümkün.
tabi ki rahatsız olurlar. yıllarca organize bir biçimde başa gelmek için çabaladırlar. devletin her kademesine ve hatta orduya sızmaya çalıştılar. okullar dershaneler açtılar, ablalarına abilerine hürmet ettiler.. herkese saygılı/cici/akıllı/iyi insan portresi çizmek için nefretlerini garip ifadeli ortak maskelerinin arkasına sakladılar.
ve sonunda kazandılar. yılların emeği; çabası, yatırımı kazandı. insanlar artık onları öcü olarak görmüyorlar, en yüksek mevkilere gelmeleri için elleriyle oy veriyorlar. en tepeye gelip oturuyorlar.
ve yine de herşeye rağmen istediklerini yapamıyorlar. hala okulların duvarlarında atatürk, gençliğe hitabe ve istiklal marşı var. ordu hala önlerinde dimdik ayakta. en tepeye girdiler ama orada bile varlık gösteremiyorlar.
yaptıkları, uğruna çabaladıkları herşey; görünürdeki ilerlemeleri bile veremedi onlara istediklerini..
