benim de sahip olduğum, türk gençlerinin hepsinde de olan iğrenç bir kaygı türüdür. kara kara düşünmekten başka bir şey gelmez elinizden. gelecekte ne yapacağım, iş bulabilecek miyim, hedefim nedir, aileme yük mü olacağım diye diye içinize dert olur.
Kaygı; öngörülen, ancak her zamanda gerçekleşmeyen tehtidlere karşı gösterilen fiziksel ve ruhsal tepkilerdir. iyi yönetilen endişe hali;
1. Kapasitemizi anlamamıza ve kullanmamıza,
2. Çalışmada tempoya,
3. Hayata tutunma mücadelemize katkı sağlamaya vesile olur, kanımca.
22-25 yaş arasında sıkça görülüyor. Çok zor bir süreç. Bir de üstüne kafanızdan "acaba sözleşmeli askerlik mi yapsam?" düşüncesi geçiyorsa acınacak hale giriliyor demektir.
zira "kaygı" anlam itibariyle olumsazlama yönlü bir sözcüktür.
kaygının genel tanımı şöyledir:
Kaygı, kişinin dış dünyasından veya iç dünyasından gelen bir uyaranla karşılaştığında yaşadığı, bedensel, duygusal ve zihinsel tepkilerdir. Bir başka deyişle kişinin karşılaştığı durum ve olaylar karşısında duyduğu ve engellemekte zorluk çektiği aşırı endişe ve uyarılmışlık halidir.
gelecek kaygısı insanda ruhsal olarak kemiren bir travmaya yol açabilir.
mesela
ne zaman iş bulacağım?
ben evlenemeyecek miyim?
okul bitecek mi acaba bu sene?
çocuklarıma iyi bir gelecek sunabilecek miyim?
efso bir aşk yaşamıştım birdaha aynı aşkı bulabilecek miyim?
v.s.
soruları çoğaltabiliriz. lakin sonuç değişmez. bu sorular insan beynini tüketir. dolayısıyla fiziksel olarak insanı olumsuz etkileyen bir ruh halini beraberinde getirir.
doğru sözcük "kaygı" olmamalıdır.
belki gelecek beklentisi, gelecek hayali ya da gelecek tahayyülü olabilir.
hayattan beklentisiz ve amaçsızca yaşamak vs başka ülkeye gitmek.
ben birincisini seçip 2 diploma, yabancı dil ve yıllarca tecrübem olmasına rağmen asgari vasıfsızlığı seçtim. günlük yaşıyorum. karnımı doyuruyorum o kadar. başka bir beklenti, istek, hayal vs yok. doyuyorum, uyuyorum hayat bundan ibaret.
çok berbat bir durum 22 yaşındayım sevmediğim bir işi yapacağım diye çok korkuyorum, yüzünü bile görmek istemeyeceğin insanlarla istemediğin bir ortamda çalışmak hayatını mahvetmek, ve bunu bile bile o yöne doğru gidiyorum.
iki sene önce bugün iliklerime kadar beni boğuyordu.
okuldan mezun olma durumum sallantıdaydı. öyle tedirgindim ki bir ders yüzünden uzamasından. sonra iş bulma derdi vardı, işi bulsan memnun olması... hepsi bi yana, o işi hakkıyla yapıp yapamayacağın korkusu. hayatımdaki adamla evliliğe doğru gidiyorduk, korkuyordum evlenmekten de ayrılmaktan da. şehir değiştirmek, yeniden hayat kurmak. hepsinin velhasılı, hayatta başarısız bir insan olmak işte esas korku. bir yerinde ya da her yerinde.
iki yıl oldu işte tam. hepsi de benim için en iyi neticelerle devam ediyor akışına. biraz akıntıyla gitmek, biraz doğru yerde karar alma cesaretine sahip olmak lazım. o asla dinmeyecek gibi görünen korkular bir kaç senede çözülüp unutuluyor.
bu kaygı insanı hayata karşı sağlamlaştırır. özgüven verir. yani iyi bir şeydir. her daim dimdik olun. her türlü zorluğun üstesinden aklınız sayesinde gelebileceğinizi unutmayın.
Bugünü yitirmeye sebep olabilecek kadar ciddi bir sorundur. Kafayı patlatma sebebidir.
Uzun süredir gelecek kaygısı olan biri olarak bu süreçte yaşam kalitemin çok kötüleştiğini farkettim ve silkelenmem gerektiğini düşünüyorum. Benim için zor olanı ise hedefsizlik. Sonumuz ne olacak bakalım, görelim.
Umarım yıllar sonra bu entry i güzel duygularla editleyebilirim.
bunu söyleyen insanların yüzde doksanın gün içinde tek yaptığı zincirleme sigara içip,o kafe senin bu kafe benim gezip burcu,ahmet ,mehmet kovalamak.
madem bu kadar geleceğinden endişelisin kalk ve bir şeyler yap o zaman kardeşim.
kimse senin eline bağlamıyor.gün içinde telefonuna,kızlara,erkeklere,sağa sola harcadığın enerjiyi geleceğin için harca,ha harcamıyorsan da ağlama.
herkes başarı,saygı, mutluluk bekler.bunları istiyorsan önce hak edeceksin.
2 yıldır bununla savaşıyorum. Hayatım nereye gidiyor diye düşünmekten hayatım ilerlemiyor. Her şey hemen olsun isteğimle birlikte bu iyice zorlaşıyor. Sonra bi depresyon, sonra amaaann ne olur en kötü sıralamalı bir paradokstayım.
