Ölüm düşüncesi, insanları sevmek ve affetmek için güzel bir nedendir. Bana göre bu hissiyat altın değerindedir, iyi düşünülürse insanı mütevazi ve iyi yapar. Yaşatılan acımasız ve çirkin olaylar, hayatımızda dert ettiğimiz şeylerin ne kadar küçük olduğunu gösterir. Gündüzleri unutup geceleri kafamı yastığa koyduğumda hatırladığım hiç istemediğim ölüm, aslında gerçektir. Ölmeden önce yaşayın, iyi yaşayın. Çok sevin, merhametli olun. En azından deneyin.
Bu aralar kendimden tirsar oldum aklımdan biri geçiyor birden yanıma oturuyor, soru soruyorum hiç aklımda yok o gelir cevaplar diye ve o gelip cevapliyor. içimden geçen önemsiz şeyler gerçekleşiyor. 6. Hissi kuvvetli bir insan da değilim Son iki hafta böyle şeyler gün aşırı başıma geliyor hayırdır inşallah
ailemdeki ya da cevremdeki insanlar cok rahat saniyorlar hayatimi. hic bilmedikleri islerin pesini kosturuyorum, stresimi dibine kadar icimde yasiyorum. yasi basini almis insanlar bir de beni dusunmesinler istiyorum. ama bazen tasiyamiyorum stresimi, kaygimi, paylasamiyorum da kimseyle. yeter ulan diyorum ama elimden tutabilcek biri de yok, istiyorum ki biri bana tum bunlar gecsin desin,devamli yanimda olsun. ama yok. napiyim guclu kalmaya calisiyorum. kimsenin sihirli degnegi yok. belki de daha cok dua etmem gerek. neticede aslinda hicbir zaman yalniz degiliz. O var.
hayat çok ilginç
allah öyle birini çıkarıyor ki karşıma, 1 haftada inanılmaz bir samimiyet kurabiliyorum, beni benden iyi tanıyor bende farkındalık yaratıyor. ve ne hikmetse girdiği gibi aynı hızla tak diye hayatımdan çıkmak zorunda kalıyor. bardağın dolu tarafından bakmak istiyorum ne kadar üzgün olsam da bu insanla tanisabilme şerefine erişmek de güzeldi. bazı anlar, bazı kişiler ne kadar özelmis :/ o kadar ozelmis ki neredeyse 3. bir kişiye anlatmak imkansızmıs.
bana bu kadar huzur veren başka bir insan olur mu acaba hayatımda bilemiyorum
