izmir’de bir çocuğa ameliyatta oksijen yerine azot vermişler. Mini minicik bir yavru oksijen yetersizliğinden dolayı bitkisel hayattan hallice yaşıyor ve acı olanı bilirkişi kimsede kusur bulamamış!
bir köpek vardı, dayımla birlikte sahiplendiğimiz. fakat bizim için bir köpekten fazlasıydı.
ilk olarak aylar önce annesini, anneannemlerin yan komşusunun eşi yokuştan çıkarken yaralı bir halde bulmuş ve onun o haline üzülerek eve getirmiş. bahçeye yatırmış, yaralarını temizlemeye çalışmış, yemek ve su vermiş ve onu da bahçenin bir misafiri olarak görmeye başlamışlar. bu sayede köpek iyileşmiş fakat aile bireyleri ile arasında duygusal bir bağ oluştuğu için sokağa geri salmaya da razı olmamışlar ve o evin "yarı köpeği" gibi bir şey olmuş. gündüzleyin oradan ayrılsa da akşam evi bulup geri dönmeye ve bahçede yatmaya başlamış ve onlar da sofra, kuru ekmek ve kemik artıklarıyla köpeği doyurmayı alışkanlık haline getirmişler. bir gün köpeğin hamile olduğunu fark etmişler ve bir gün de 4 yavru dünyaya getirmiş fakat kısa bir süre sonra da hastalanarak ölmüş. yavrulara da güçlerinin yettiğince bakmışlar fakat çevreden, çoluk çocuk sahiplenmek isteyince tek tek verip dağıtmışlar fakat bir tanesini vermemişler ve bu, onların köpeği olmuş.
başlangıçta onu da dayıma vermek istemişler fakat dayım, alıp almamakta tereddütte kalmış ve bir süre sonra da "bu da bizim köpeğimiz olsun." da karar kılmışlar. ve ona bir isim vermişler.
fakat o ki, çok akıllı ve hisli bir köpekti. ev köpeği mi, sokak köpeği mi olduğu belirsizdi. bazen komşuların, bazen anneannemlerin bahçesinde yatıyordu. bir defasında sokak köpekleri tarafından saldırıya uğrayıp dişlenmiş ve o günden sonra kapı önünde yatmaya başlamış.
dayımla, ona artık yemek ve ekmek götürüyorduk. kek, pasta vs. de yiyordu. anneannemlerin yan komşusunun eşi eliyle yediriyordu. ben de yedirmek istemiştim fakat kazayla elimi dişler diye çekinmiştim. fakat son derece akıllı bir köpekti ki kendisine "bittiii." denildiği vakit, kalkıp köşeye kıvrılıyordu.
bir gün, orada onu göremeyince dayıma nerede olduğunu sordum; dedi ki "onu barınağa götürdüler. benim yüzümden."
nasıl ki ? diye sordum.
"son zamanlarda agresifleşmişti. bu bölgede çocuklar, genel olarak köpeklere taş vs. attığı için onlar da çocukları gördükleri yerde havlamaya başlıyorlardı. buradan da araç geçiyordu, köpekleri barınağa götürüp kısırlaştırıp sonrasında geri salmak üzere topluyorlarmış. ben de ona "sus oğlum." diye talimat vermiştim fakat çocukları gördüğü yerde havlamaya ve agresifleşmeye devam etti. ben de bir anlık sinirle, geçen araca bıraktım. pişmanım.."
birkaç hafta sonrasında ise ne olduğunu sordum.
"öldü, dedi. barınaktan hastalık kapmış. biraz uzağa bırakmışlar o da yokuştan çıkarak gelmiş fakat çok bitkin ve kötüydü, üç gün sonra da öldü. benim yüzümden..
ayrıldıktan sonra altı sene kimselere yaklaşamayan ilk aşkıma, sonrasında kızına adımı veren çarpık ilişkime, en son benle şanslı hissetmiş bahtsız bedevi meriçlerime, muhtemelen bi yerde overdose gidecek ve arkasindan iyi gebermis cabucak diyecegim dört yıllık sevgilime, saygıyla seviyeyle hayatıma girmiş çıkmış yerli yabancı beyefendilere ve sabırla deneyip deneyip asla başaramayan başta universitedeki hakem beye ve lise boyunca bir gun umudunu kaybetmemis tanimadigim stalkerima, saymayi unuttugum kim varsa hepsine saygilarimi iletiyorum.
sikimde değilsiniz. hiç olmadiniz muhtemelen asla da olmayacaksiniz.
hani çok özel çok tek çok eşşiz saniyosunuz ya anasına.
onu son kez gördüğümü bilmiyordum. o yuzden ustu kor 'sonra gorusuruz' diyip yanagindan opmustum. son gorusmemizmis bi daha onu goremeyecegimi bilseydim sımsıkı ona sarilirdim. o yuzden su an kimle vedalasirsam son kezmis gibi sımsıkı sarilip ugurluyorum.
Hissizleştiğini söyledi az önce birisi bana. Düşündüm hangimiz hissizleşmedik ki... kim hala eskisi gibi duygularıyla hareket ediyor ya da bişiye doya doya coşkuyla yaşıyor Sevinçlerimizde üzüntümüzde yaz yağmuru gibi. Mutluluk dediğimiz şey süpriz yumurta gibi içinden ne çıkacağı asla belli olmuyor. Günlerce gelmesini beklediğimiz zaman geldiğinde bi anda bıkıveriyoruz herşeyden.. hüzün işte tam burda gizli.
“Bu dünyada sana kötülük yapmak isteyen insanlar çıkacak karşına, ama unutma ki iyilik yapmak isteyenler de çıkacak. Kimi insanın yüreği karanlık, kimininki aydınlıktır. Geceyle gündüz gibi! Dünyanın kötülerle dolu olduğunu düşünüp küsme, herkesin iyi olduğunu düşünüp hayal kırıklığına uğrama! Kendini koru kızım, insanlara karşı kendini koru!”
Serenad, sf.88,
Sevgili Mayacığım, ya da ona benzettiğim insan tanesi.
Kitaba her baktığımda, seni her gördüğümde, geçen 8 saat aklımdasın. Keşke bununla kalsan, beyaz duvara baksam, aklıma yine sen geliyorsun, eylem görüntü önemli değilmiş onu anladım, ve sanırım bir saniye olsun aklımdan çıkmadın. Ve evet, yeniden buraya yazıyorum. Sözlük en sıkı dostum, aracım oldu. Yüzüne diyemediğim, fırsatını bulamadığım çoğu şeyi buradan yapmaya çalışıyorum. Ve, seni seviyorum. Ve yine ve, bunu bir gün yüzüne karşı takılmadan, gözlerim aşağı yukarı kaymadan, ellerim terli bacaklarım çarpraz olmuş ve 'eeğm, şey, aaa' gibi anlatımı kötü kılan hiçbir unsura takılmadan, yüzüne yüzüne söyleceğim.
