Hiçbirimiz vazgeçilmez değiliz, bilâkis egolarımızın kölesiyiz çoğu zaman . Sevdiğimiz insandan gururumuz için uzak durabilecek kadar kötü ve zavalliyiz, imkânlarımızı kaybedene dek onların farkına varamayan canlılarız. Nietzsche ninde söylediği gibi, “Sanki çok ömrümüz varmış gibi, beklemeyi öğretiyor bize hayat ..."
Söylenebilecek yegane söz var ise eğer değeri olabilecek kadar bu fâni dünyada, o söz "elinizdekilerin kıymetini, zaman onu sizin elinizden almadan önce öğrenin " dir heralde .
Bosa yaşıyoruz beyler, bi geriye bakınca yaşadıklarınızdan ufak hatıralar dışında ne kalıyor. Hatıraların da belli bir ömrü var gerçi. Siz olunce sizinle beraber oluyor onlarda, ardindan da sizin hatıranız geliyor. Velhasilkelam Giderek üzdün bizi zaman.
sen benin canımsın insan kendi canını bedeninden nasıl ayırabilir? sana bir şey olsa ilk ben koşar gelirim nerde olursam oliyim, uzakta olsak konuşmasak da senin kaçıp gelebileceğin yuvan benim. nefret de etsem senden , düştüğünde elinden tutar ben kaldırırım seni. bana aptalca teşekkürler etme o yüzden.
