nette seneler öncesinde birisine yaptığım bir video var senede bir açıp izliyorum aklıma geldikçe.
param yoktu hediye alamadım diye yapmıştım. muhafaza amaçlı da yüklemiştim. az önce yine baktım silecektim vazgeçtim.
bir tek onu silemiyorum çünkü orada benim saflığım birinin nankörlüğü var.
Uzanıyordum. Boynumdan omzuma doğru bi şey yürüyor gibi hissettim. korka korka elimi attım. Dokunmamla yerimden sıçramam bir oldu. Böceğe dokunmak beni çıldırtır çünkü. Kulaklıkmış.
hiç ağlayacak gibi değildim. güçlüydüm. sonra soğukluğunu hissedince o ilaç kokularının arasında. biz yaşatacaktık diye bağırıp başladım hayatımın kontrolunu kaybetmeye. sonra da bir ay hiç durmadı göz yaşları. bazen hala gelip gidiyor.
ölüm zormuş ama
ayrılıkların da ölümden pek farkı yokmuş.
hayatimin en en en ilginc gecesini yasadim bugun. hani nasil denir nerden baslanir hic bilemiyorum. hersey klasik muzik konserine gitmek istememizle basladi. (bkz: kaan bulak) kardesimizin. konser kamera sakasi gibiydi. bildigin elektronik muzik konseri gibiydi. berbatttii. esas gecenin dedikodulari bombaydi ama onlari burda anlatamam.
hayatimda ilk defa bir trans kadinin konserine (bkz: korhan erel) gittim. ardindan muhabbet ettim. ne kadar tatli, kafa biri oldugunu gördüm.
ilk defa hic de rahat olmayan bir topuklu ayakkabi ile o kadar yol yurudum ki, yenik dustum. spor okuyan arkadasin ayakkabi ayak sagligini bozuyor demesinin de gazina gelip cikardim ayakkabilari yalinayak yurudum camlara dikkat ede ede. hayatimda hic ayagim su toplamamisti kocaman kocaman su topladi, igrencim ya ve galiba karin agrisi yapti zemin. yasanan bunca seyin unutulmasini istemedigimden buraya ani olarak birakmak istedim.
12.5.2018 hans im glück sonrasi sözde klasik muzik konseri.
Vurdum kapıya tekmeyi, girdim komutanın odasına. Vurdum yumruğu masasına. " bana bak. Komutansan komutanlığını bil. Ne bu her akşam üç beş nöbeti " dedim. Döndüm götümü çıktım. Mal gibi kaldı adam. Bu da böyle bir anımdır.
birkaç ay öncesinde, gece 03.00 sularında balkonda sigara içerken herifin biri gelip caddedeki bir arabanın yanına geldi, biraz bekledi ve aracın kapısını ısrarla zorlamaya başladı. biraz bekledim, durmuyor, herif tüm kapıları zorlamaya devam ediyor. müdahale ettim haliyle uzaktan da olsa. dedim ki polisi arıyorum çabuk uzaklaş ordan diye. adam sonra arabanın kendi arabası olduğunu iddia etmeye başladı, anahtarını unutmuş güya. telefonu çıkardım adama gösteriyorum bak arıyorum 155'i diye. adam yeminler etmeye başladı, anahtarları unuttum şimdi getirecek arkadaşım diye. iyi dedim bekliyorum elimde telefonla. aynı esnada 3 tane kirpi caddenin muhtelif yerlerinden karşıdaki boş arsaya doğru yola çıktılar. 2 dk sonra şu herifin arkadaşları geldi, anahtarı verdiler, arabasını aldı gitti. kirpiler de yoldan sağ salim karşıya geçtiler. bu da böyle abidik gubidik bir anımdır işte.
esimle canakkaledeydik.
oyle merkeze yuryuse gidelim dedik aksamsaatlerinde.
tenha bir cafe bulduk. tek tuk insan. denize sıfır bir masa.
canlı muzik basladı birden biz kahvelerimizi icerken.
yasar parcaları filan calmaya basladı.
o kadar tatlış bir aksamdı ki;)
