geceler daha çok yalnızlığa iter insanı...
daha fazla düşünmeye ve daha çok kendimiz olmaya.
belki yalnızlıktan, belki hayattan, belki de nedensiz gibi görünen bir melankolinin üstümüze yapışmasındandır,gecenin hüznü.
gün geçmez yüreğimdeki acı amansız
yalnızlık yüzüme vurur geçer zamansız
hüznüm bile yorgun ah
her damla gözyaşındaki keder umutsuz
sensizlik geceme akar gider mi sonsuz
kalbim yine yorgun ah
yok ellerimde aşk sevmek bana yasak
yine bak ruhum eriyip gidiyor yavaş yavaş
bir yalnızlık şarkısında yine uçurum kenarında
ah dudaklarımdan aşk düşüyor kor gibi kalbime.
